«Μα πόσο κακό μπορεί να κάνει ένα πλαστικό καλαμάκι;». «Ωραία τα λέτε, αλλά εγώ θα σώσω τον κόσμο;». «Ο πολίτης δεν ευθύνεται για το πρόβλημα, να τα πείτε στις εταιρείες». «Θέλω να βοηθήσω, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω». Αυτές είναι μερικές από τις φράσεις που ακούμε συχνότερα όσοι ασχολούμαστε με το περιβάλλον και συναντάμε κόσμο στο πεδίο, στις δράσεις μας. Κι αν οι ερωτήσεις παραμένουν κοινές στη βάση τους, υπάρχει ένα στοιχείο που φαίνεται πως αλλάζει χρόνο με τον χρόνο και δεν είναι άλλο από την αύξηση του ενδιαφέροντος για το περιβάλλον σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του κοινού.
Στη χώρα μας, για πάρα πολλά χρόνια, οποιαδήποτε έγνοια για το περιβάλλον όπως και κάθε συναφής τοποθέτηση ή διεκδίκηση, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο, αξιολογούνταν από τους περισσότερους ως ήσσονος σημασίας, αν όχι ως γραφική ή αναχρονιστική. Η απουσία περιβαλλοντικών ζητημάτων από τον δημόσιο διάλογο ήταν μια από τις πλέον εύγλωττες εκφράσεις μιας γενικευμένης αδιαφορίας ή ενός υψηλού βαθμού ανεκτικότητας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
