Πέρα όμως από τους τοπικούς άρχοντες, βασικός παράγοντας στην εξίσωση του ελεύθερου κάμπινγκ είναι οι ίδιοι οι κατασκηνωτές. Είναι αυτοί που απολαμβάνουν τη φιλοξενία παρθένων περιοχών μοναδικού κάλλους αλλά και αυτοί που καλούνται να παραδώσουν τα «σποτ» τους όπως ακριβώς τα βρήκαν. Είναι, επίσης, αυτοί που αναλαμβάνουν να συνετίσουν απείθαρχους «γείτονες» στους άγραφους κανόνες της ελεύθερης κατασκήνωσης αλλά και ενίοτε να πληρώσουν για την τοποθέτηση του αντίσκηνού τους – ενδεχομένως ακριβότερα και από ό,τι θα πλήρωναν για ένα άνετο ενοικιαζόμενο δωμάτιο, αφού το πρόστιμο για την κατασκήνωση σε μη οριοθετημένη περιοχή αγγίζει τα 300 ευρώ.
Ο Θωμάς Καραγκούνης είναι ελεύθερος κατασκηνωτής τα τελευταία 17 χρόνια και έχει βρεθεί με τη σκηνή του σε «φιλόξενους» αλλά και «αφιλόξενους» τόπους. «Είχα την πρώτη επαφή μου με το ελεύθερο το καλοκαίρι του 2006 στη Βόρεια Ελλάδα. Τότε 16 χρόνων, ξεκινήσαμε να εξερευνούμε τον κόσμο γύρω μας, να πιέζουμε τα όριά του. Στην αρχή, απλώς με μια σκηνή, φωτιά στην παραλία και δύο-τρία καλά φιλαράκια. Σήμερα, στο 2023, ο όρος «πολυκατοικία», έχει μεταφερθεί και στο ελεύθερο κάμπινγκ, σε γνωστές παραλίες, όπου πλέον παρατηρούμε πολλές σκηνές τη μία δίπλα – κολλητά – στην άλλη. Ταυτόχρονα, το κάμπινγκ έχει «αποδαιμονοποιηθεί». Ωστόσο, η νομοθεσία είναι ξεκάθαρη με το τι είναι νόμιμο και τι όχι, γι’ αυτό και συνήθως αρκούμαστε στους «φιλικούς» προς τους κάμπερ προορισμούς, στους οποίους απλώς δεν μας «γράφουν»» λέει στο «Βήμα», περιγράφοντας το… mondus operandi των «ομοϊδεατών» του.
«Σπάνια θα συναναστραφείς με τα άτομα που δεν σε θέλουν εκεί… Στα μικρά χωριά της Εύβοιας που είχαμε μείνει από λάστιχο και ήρθαν από την πλατεία του χωριού να μας βοηθήσουν, μέχρι τη Σαμοθράκη που αν σηκώσεις χέρι για οτοστόπ δεν θα περιμένεις πάνω από πέντε λεπτά ή στη Νότια Πελοπόννησο που σκαλώσαμε στην άμμο με το αυτοκίνητο και μας έβγαλαν έξι ντόπιοι με ένα σκοινί. Στη Χαλκιδική, τέλος άνοιξης, θυμάμαι να μη βρίσκουμε φαγητό – ήταν όλα κλειστά καθότι off season – και ένας κάτοικος άναψε φωτιά για να μας ψήσει να φάμε» περιγράφει. Και σπεύδει να εξηγήσει ότι το ελεύθερο κάμπινγκ κάθε άλλο παρά «απόλυτο χάος» είναι. Οπως τονίζει, υπάρχουν κανόνες απαράβατοι: «Οταν κάνεις κάμπινγκ, δεν είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις – να φωνάζεις μέσα στο βράδυ, να βάζεις τέρμα τη μουσική, να ανάβεις φωτιά όπου θέλεις. Δυστυχώς, υπάρχουν και αυτοί που δημιουργούν προβλήματα και δεν σέβονται τους γύρω τους. Ομως, το ποσοστό τους είναι μικρό και δεν το συναντάς συχνά. Το να μολύνουν το περιβάλλον ή να αφήσουν τον χώρο με σκουπίδια είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να το συζητάμε. Συμβαίνει, βέβαια, ακόμα. Είναι θέμα παιδείας. Το ίδιο άτομο θα πετάξει το αποτσίγαρο από το αυτοκίνητό του».
«Οφείλουμε να δείξουμε στις τοπικές κοινωνίες και στις κρατικές αρχές ότι οι κάμπερ – απλοί άνθρωποι, δηλαδή – σέβονται τον τόπο και το περιβάλλον, ενισχύουν την τοπική κοινωνία και στο τέλος αφήνουν τον χώρο σε καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι τον βρήκαν.
Ετσι, θα εκλείψει η καχυποψία απέναντί τους, θα δημιουργηθεί ένα θετικό κλίμα αλληλεγγύης και θα βελτιωθεί η εικόνα που έχουν οι τοπικές κοινωνίες για τον σημερινό κάμπερ» καταλήγει ο 33χρονος.
