Δεν υπάρχει, νομίζω, άνθρωπος που τη Μεγάλη Εβδομάδα δεν αναμετράται με τη θνητότητά του. Το Θείο Δράμα και η κορύφωσή του τις ημέρες αυτές μάς φέρνουν αναπόφευκτα αντιμέτωπους με τη μόνη βεβαιότητα που μας συντροφεύει από την ώρα που αρχίζουμε να συναισθανόμαστε την ύπαρξή μας: Ολοι θα πεθάνουμε μια μέρα.
Εντάξει. Μπορεί οι παράμετροι να αλλάζουν ή και να αλλάξουν τεκτονικά τις επόμενες δεκαετίες – κάτι τα τσιπάκια τύπου Black Mirror που υπόσχεται ο Ελον Μασκ, κάτι οι επιστημονικές έρευνες για την αιώνια νεότητα και την αθανασία του είδους μας… Ως τότε όμως το δέος του θανάτου, όπως έχουμε μάθει να τον παρακολουθούμε, αλλά και να τον βιώνουμε και να τον τραγουδάμε ακόμα, ειδικά εμείς οι εκδηλωτικοί του ευρωπαϊκού Νότου, παραμένει καθηλωτικό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
