Τα τραγικά γεγονότα της Νέας Φιλαδέλφειας και η δολοφονία ενός νέου μάς συντάραξαν όλους. Δεν μας γέμισαν όμως μόνο θλίψη. Μας προκάλεσαν και οργή. Πριν από μόλις 18 μήνες ήταν ο Άλκης Καμπανός.
Τώρα είναι ο Μιχάλης Κατσουρής. Ούσα κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας για περισσότερα από 20 χρόνια, όταν οι γυναίκες ήταν ελάχιστες στα γήπεδα, κατανοώ διπλά αυτή την οργή. Από εκείνη τη φορά, πριν από πολλά χρόνια, που ένας φίλαθλος μου ζήτησε συγγνώμη όταν έβρισε κάποιον παίκτη, βλέποντας ότι είμαι γυναίκα, μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει στις κερκίδες. Ο λόγος, όμως, που με έκανε να ταξιδέψω εντός και εκτός Ελλάδας άπειρες φορές είναι ο ίδιος. Και δεν έχει σχέση με κανένα έγκλημα. Δεν κοιμήθηκα για καμία εκδήλωση βίας στο αυτοκίνητο δίπλα από τη λίμνη των Ιωαννίνων μέχρι να έρθει η ώρα να πάω στο ματς και να επιστρέψω στην Αθήνα. Ούτε για να παίξω ξύλο θαλασσοτσακίστηκα κάποιον Δεκέμβρη ταξιδεύοντας στο Ηράκλειο. Το έκανα επειδή το «ματς» είναι για εμένα «το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα πράγματα της ζωής».
Για εμάς. Και σε αυτό το «εμάς» περιλαμβάνω άλλες γυναίκες που αγαπούν το ποδόσφαιρο όσο κι εγώ. Ανθρώπους που πηγαίνουν στο γήπεδο από τότε που μπορούσες να καθίσεις άφοβα δίπλα στον αιώνιο αντίπαλό σου. Αλλά και πατεράδες με τα παιδιά τους που έχουν βάλει πείσμα να μεταφέρουν στην επόμενη γενιά το «μικρόβιο της μπάλας» και που – ποιος ξέρει – μπορεί να ονειρεύονται να τα δουν μια μέρα να τρέχουν κι εκείνα στο χορτάρι. Το γήπεδο ανήκει σε αυτό το «εμάς». Είναι δικό μας. Ολοι εμείς, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζουμε, συμμεριζόμαστε την ανάρτηση ενός πατέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Εσύ που πήγες με τους χούλιγκαν στο γήπεδο και εγώ που πήγα με την κόρη μου στο ματς δεν είμαστε ίδια ομάδα… Είσαι κάτι άλλο και δυστυχώς μολύνεις την ομάδα μου και με κάνεις και ντρέπομαι». Θλιμμένοι, οργισμένοι, ντροπιασμένοι. Αλλά και αποφασισμένοι να μην παραχωρήσουμε σε κανέναν «το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα». Είναι κι αυτό που μοιραζόμαστε όλοι εμείς. Κι αυτό που μου λένε οι άνθρωποι με τους οποίους συνομίλησα.
Μιχάλης Γιώτης: «Διασκέδαση και υγεία»
Ο υπάλληλος σε φαρμακευτική Μιχάλης Γιώτης πηγαίνει από τα 15 του στο γήπεδο. Από τα πρώτα πράγματα που έκανε μόλις έγινε οικονομικά ανεξάρτητος, ήταν να αγοράσει διαρκείας για τον Ολυμπιακό. Εφέτος αγόρασε διαρκείας και στον 13χρονο γιο του για να πηγαίνουν μαζί στο γήπεδο – σαν επιβράβευση για τους κόπους του. Τον έπαιρνε και παλιότερα μαζί – στα χαμηλής επικινδυνότητας ματς.
«Σκέφτομαι μη μετανιώσω το δώρο που του έκανα. Από τότε που άκουσα για τα γεγονότα της Φιλαδέλφειας έχω επηρεαστεί πολύ, δεν μπορούν να σε αφήσουν αδιάφορο. Δεν είναι αυτό το ποδόσφαιρο που αγαπάμε, αυτό που θέλουμε να δουν τα παιδιά μας. Το δικό μας ποδόσφαιρο, το υγιές, είναι διασκέδαση, είναι ασχολία, είναι το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα, όπως είπε ο γερμανός παίκτης και προπονητής Γιούργκεν Κλοπ. Να πας στο γήπεδο, να φωνάξεις, να δεις τους φίλους σου, να δεις τους παίκτες, να χαρείς, να στενοχωρηθείς, να σχολιάσεις την ενδεκάδα και το παιχνίδι, να αγαπάς και να υποστηρίζεις την ομάδα σου, να πειράξεις τον κολλητό σου που είναι οπαδός άλλης ομάδας… Αυτό για μένα είναι η πεμπτουσία της ενασχόλησης με το ποδόσφαιρό. Θέλω κι ο γιος μου να νιώσει την ένταση και το πάθος του γηπέδου». Δεν τον ενοχλούν τα υβριστικά συνθήματα, «είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι».
Πάγωσε όμως όταν συνειδητοποίησε ότι ο γιος του, με την παιδική του άγνοια, μια μέρα πηγαίνοντας εκδρομή με το σχολείο πέρασε από το Μοναστηράκι φορώντας το ερυθρόλευκο καπελάκι που έχει για το γήπεδο. «Ολο αυτό δεν είναι καλό. Δεν είναι καλό να φοβάμαι επειδή το παιδί μου φόρεσε το καπέλο της ομάδας μας. Παρ’ όλα αυτά, είναι η πραγματικότητα».
Θωμάς Πιπέλιας: «Μόνο σε ήρεμα ματς»
Ο 39χρονος ιδιωτικός υπάλληλος Θωμάς Πιπέλιας πηγαίνει στο γήπεδο για περισσότερα από 20 χρόνια. Τα τελευταία χρόνια παίρνει μαζί του τον 6χρονο γιο του. Αλλοτε στο μπάσκετ και άλλοτε στο ποδόσφαιρό. Από πέρυσι που η ΑΕΚ απέκτησε γήπεδο, αγόρασε διαρκείας.
Ηταν πολύ φορτισμένος όταν μιλήσαμε, την επομένη των γεγονότων. «Είναι μια πολύ δύσκολη μέρα. Το να κάθεσαι στην καφετέρια και να πίνεις τον καφέ σου και να σου την πέφτουν 200 φασίστες δολοφόνοι για να τσακωθούν, και έχουν έρθει ολόκληρο ταξίδι γι’ αυτό, ξεφεύγει τελείως! Είναι τρελό. Δεν είναι το δικό μας ποδόσφαιρό αυτό, δεν έχει καμία σχέση. Και δυστυχώς το πράγμα χειροτερεύει. Αισθάνομαι άσχημα σαν φίλαθλος που το πράγμα χειροτερεύει στη δική μου “βάρδια”. Παλιότερα οι φίλαθλοι των αντίπαλων ομάδων πήγαιναν μαζί στο γήπεδο. Στη συνέχεια τους χώριζαν. Τώρα πια δεν υπάρχει ούτε αυτό γιατί διαπίστωσαν ότι δεν μπορεί η αστυνομία να διασφαλίσει ότι δεν θα γίνουν επεισόδια. Και τώρα, παρόλο που υπάρχει απαγόρευση, βρίσκουν τρόπο να κατέβουν μέχρι εδώ και να σφαχτούν. Είναι συγκλονιστικό. Πάνε να διαλύσουν το δικό μας ποδόσφαιρο, αυτό που μας αρέσει να βλέπουμε. Είναι τραγικό».
Τι είναι το δικό του γήπεδο; «Είναι ένα μικρό άγχος, ένα γλυκό άγχος ότι πάμε να κερδίσουμε. Δεν αφορά όμως μόνο εκείνη η μέρα. Είναι η καθημερινότητά μας. Να οργανωθούμε με τον φίλο μου πώς θα πάμε, να δούμε το πρόγραμμα, να δούμε πού θα αφήσουμε τα παιδιά μας αν δεν τα πάρουμε μαζί».
Αποφεύγει τα μεγάλα παιχνίδια όταν έχει μαζί τον γιο του.
«Φροντίζω να πηγαίνουμε σε ένα παιχνίδι που ξέρω ότι θα είναι ήρεμο, ότι θα δει πολλά γκολ και θα το ευχαριστηθεί και αυτός και εγώ μαζί του. Δεν είναι τόσο ο φόβος των επεισοδίων που με κάνει να αποφεύγω να τον παίρνω μαζί μου. Δεν θέλω να ακούει τα υβριστικά συνθήματα που ακούγονται». Περιγράφει ότι τρόμαξε πέρυσι όταν είδε να εκτοξεύεται μια φωτοβολίδα από την απέναντι κερκίδα. «Με τάραξε πολύ γιατί θεώρησα ότι μπορεί να πέσει πάνω μου, πάνω στο παιδί. Από εκείνη τη μέρα φοβάμαι, δεν ξέρω αν θα τον ξαναπάρω στο γήπεδο».
