Το ανωτέρω ερώτημα ετέθη πρό τινος χρόνου υπό του προσφάτως εκδημήσαντος προς Κύριον αειμνήστου Καθηγητού της Φιλοσοφίας και Ακαδημαϊκού Ευαγγέλου Μουτσοπούλου, κορυφαίου φιλοσόφου διεθνώς, ο οποίος διά του εκπληκτικού εις όγκον και ποιότητα έργου του έταμεν νέας οδούς εις το «φιλοσοφείν». Η απάντησις εις το ανωτέρω διαρκώς επίκαιρον ερώτημα προκύπτει εκ της ερεύνης περί της φύσεως, της ουσίας και του μηνύματος του φιλοσοφείν διαχρονικώς. Ο εκλιπών Καθηγητής διεπίστωσεν ότι υφίσταται το πρόβλημα περί της παρουσίας ή της απουσίας του φιλοσόφου εις την εποχήν μας και έθεσε το αμφίσημον ερώτημα: είτε ο φιλόσοφος υπερτιμάται, καθιστάμενος απρόσιτος εις τον κοινόν νουν, είτε υποτιμάται, προφανώς διά να αιτιολογηθή τυχόν περιφρόνησις προς αυτόν. Ασφαλώς πρόκειται περί διττής υπερβολής διά να αιτιολογηθή η ενδεχομένη απορία θεμελιουμένη υπό των κατηγοριών του άγαν και του ήκιστα. Είναι άραγε ο φιλόσοφος της σήμερον υπεύθυνος διά την περιφρόνησίν του; Ο Καθηγητής Ευάγγελος Μουτσόπουλος επιμερίζει τας ευθύνας τόσον εις τον φιλόσοφον όσον και εις τον πολίτην, καθ’ όσον ο ίδιος δεν παρητήθη εκ της αποστολής του. Εν προκειμένω αναζητείται εναγωνίως η επικαιροποίησις της εικόνος του φιλοσόφου.
Των πραγμάτων ούτως εχόντων, ερωτάται μήπως διά να επιβιώση ο φιλόσοφος οχυρώνεται όπισθεν ενός παντελώς αγεύστου λογικισμού, δυσνοήτου τεχνητής επιχειρηματολογίας ή υψηλόφρονος νοηματικής «υπερπτήσεως» ή και μεταφυσικώς επιλεγμένης αναζητήσεως. Τα ερωτήματα αυτά, και πολλά άλλα, προϋπήρχον της εποχής μας, είχον δε παγιωθή κατά τον Μεσαίωνα εις την Δύσιν. Ο αείμνηστος Καθηγητής διεπίστωσεν ότι μετεμφιεσμένος εις «τεχνικόν» ο φιλόσοφος παρητήθη του δικαιώματός του, ως εκ της υπερφυούς ιδιότητός του, να επιβάλλεται διά του ελευθέρου και παντελώς αδεσμεύτου πνεύματός του και να καταγγέλλει το εμφιλοχωρούν ψεύδος προς όλας τας κατευθύνσεις και περιπτώσεις του επιστητού. Η υπερφυής κλήσις του τον προώριζε δι’ άρχοντα· ατυχώς ο ίδιος δέχεται αδιαμαρτυρήτως να είναι μόνον «λειτουργός». Αν αι σύγχρονοι κοινωνίαι προσκυνούν τα εφήμερα είδωλα, μεγιστοποιούν τη μηδαμινότητα και απαξιώνουν το ουσιώδες και την οντολογικήν υπόστασιν του ανθρωπίνου πνεύματος, επιτακτική είναι η ανάγκη της επιστρατεύσεως του φιλοσόφου διά να καταστή και πάλιν ο πλοηγός, ο οραματιστής και ο συντελεστής της πορείας του ανθρώπου, ουχί από το είναι εις το φαίνεσθαι, αλλά εις το γίγνεσθαι, το διαρκώς ποθούμενον «πλέον είναι της υπάρξεως», μέσω της συνειδησιακής προθετικότητος του νοούντος υποκειμένου εις το αενάως γίγνεσθαι.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
