«Το πρώτο τηλεφώνημα από την έφηβη κόρη μου με βρήκε το απόγευμα στο γραφείο: «Να πάω με τις φίλες μου στην πλατεία;». Ηταν τόσο συνηθισμένο που, αφού συμφωνήσαμε για την ώρα της επιστροφής, αφοσιώθηκα αμέσως στη δουλειά. Το δεύτερο κουδούνισμα όμως, κάπου στις 9.30 το βράδυ, ήταν εντελώς ασυνήθιστο. Ανάμεσα σε λυγμούς, άκουγα την κόρη μου να μου λέει πως έπεσαν πυροβολισμοί και πως μετά είδε κόσμο να βγαίνει από τα γύρω μαγαζιά τρέχοντας. Αν δεν έκλαιγε, δεν θα την πίστευα. Μου ήταν αδύνατον να δεχθώ πως θα μπορούσαν να εκτυλιχθούν τέτοιες σκηνές στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. «Τι λες;» τη ρώτησα και μάλλον διέκρινε την έκπληξη στη φωνή μου. «Πέντε πυροβολισμοί, σου λέω» μου είπε. Είχε πια αρχίσει να με κυριεύει η ανησυχία. Ηθελα να μάθω εάν ήταν ασφαλής, εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να με ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Μου είπε πως κάποιος στην παρέα έδωσε το σύνθημα «τρέξτε!» και πως λίγο μετά ακούστηκαν σειρήνες από ασθενοφόρα και περιπολικά. Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να πιστέψω πως η κόρη μου έτρεξε να σωθεί από τις σφαίρες ένα βράδυ των Χριστουγέννων. Και ακόμη ανησυχώ: όταν την επομένη της έστειλα στο κινητό ένα λινκ με τις ειδήσεις για όσα είχαν συμβεί στην πλατεία, με πήρε πίσω – άλλο ένα ασυνήθιστο τηλεφώνημα – για να μου πει πως δεν ήθελε να ξέρει τίποτε. Ηθελε απλώς να ξεχάσει όσα είχε βιώσει. Κι εγώ, τώρα, αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσα να χειριστώ ένα τέτοιο τραύμα. Και μη μου πει κανένας πως αυτό δεν είναι ανάμεσα στα τραύματα που αφήνουν οι σφαίρες».
Τα στοιχεία της Ε.Κ.
είναι στη διάθεση
του «Βήματος».
