Στον Μαραθώνιο με την ορμή της αγριόχηνας

Σε αυτόν τον αγώνα το χρονόμετρο δεν έχει καμία σημασία. Ούτε καν ο τερματισμός. Για τις «Ιπτάμενες Χήνες» ουσιαστική αξία έχει η παρουσία τους στην ιστορική αφετηρία του Μαραθώνα, εκεί όπου θα συναντηθούν την ερχόμενη Κυριακή συνολικά 18.750 δρομείς προκειμένου να διανύσουν 42 χιλιόμετρα μέχρι την Αθήνα. Ανάμεσά τους και η Δήμητρα Κοντοβά με καταγωγή από τη Λαμία. Η συμμετοχή της 27χρονης στον Αυθεντικό Μαραθώνιο είναι τόσο ξεχωριστή όσο και η ιστορία της, καθώς θα τρέξει με το αναπηρικό αμαξίδιό της, έχοντας διαρκώς στο πλευρό τους έμπειρους δρομείς αλλά και πρόσωπα (σαν την ίδια) που ενδεχομένως κανείς δεν θα περίμενε να δει σε μια τόσο απαιτητική διαδρομή. Αυτός είναι όμως ο στόχος για 130 «Χήνες» (από Ελλάδα, Βέλγιο και Καναδά) που θα δώσουν το «παρών» εφέτος στην σπουδαία διοργάνωση του ΣΕΓΑΣ.

«Καμία «Χήνα» δεν τα παρατάει ποτέ! Είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον. Και πιστεύω ότι στις 11 Νοεμβρίου σίγουρα θα τερματίσουμε!» λέει η 27χρονη που μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο από τεσσάρων ετών. Η ίδια μιλάει στο «Βήμα» τόσο για την απόφασή της να συμμετάσχει στον 36ο Αυθεντικό Μαραθώνιο, όσο και για την εμπειρία της από την ένταξή της στις «Ιπτάμενες Χήνες», μια εξ ολοκλήρου εθελοντική ομάδα που δημιούργησε η δρομέας Ειρήνη Παναγοπούλου. Η Δήμητρα ύστερα από τροχαίο ατύχημα απέκτησε κινητική αναπηρία και μεγάλωσε στη Λαμία από τους παππούδες της (τις γιαγιάδες Δήμητρα, Μαρία και τον παππού Δημήτρη). Στην Αθήνα ήρθε για σπουδές μάρκετινγκ στην ΑΣΟΕΕ και τώρα σπουδάζει σχέδιο μόδας, ενώ ο χορός έχει μπει στη ζωή της. «Είναι η δασκάλα χορού Δανάη Μητρούσια που με παρότρυνε να λάβω μέρος στον Μαραθώνιο. Ετσι γνώρισα τις «Ιπτάμενες Χήνες και έπεσα με τα μούτρα στις προπονήσεις» λέει. Σχεδόν καθημερινά τις τελευταίες εβδομάδες κάνει προπόνηση μιάμισης ώρας στον Υμηττό: «Ηδη είναι απολαυστική η εμπειρία, αν και εν όψει αγώνα είμαι λίγο αγχωμένη». Μεταξύ των ανθρώπων που στηρίζουν τη νεαρή στο εγχείρημά της είναι ο Σύλλογος Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα «Περπατώ» με έδρα την Κομοτηνή, ο οποίος της προσέφερε το ειδικό χειρήλατο αμαξίδιο για τον Μαραθώνιο. «Τελικά μάλλον έχω υπάρξει τυχερή, συναντώντας ανθρώπους που θέλουν να βοηθήσουν. Από παιδί κανείς από τους φίλους μου δεν με είδε διαφορετικά. Μπορεί κάποιοι να έλεγαν στους παππούδες μου να με στείλουν σε ειδικό σχολείο, αλλά εκείνοι έκλειναν τα αφτιά. «Βγες έξω, παιδί μου, παίξε, γέλα, να είσαι ευτυχισμένη» μου έλεγαν. Δεν ξέρω πού θα ήμουν τώρα αν είχα πέσει σε άλλα χέρια! Γιατί σίγουρα πρέπει να έχεις λίγη δύναμη μέσα σου και να θέλεις να προχωρήσεις, αλλά δεν μπορείς εύκολα να τα καταφέρεις όταν δεν υπάρχει υποστηρικτικό περιβάλλον. Εγώ το είχα!».

Η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα είναι άλλωστε οι λέξεις-κλειδιά για τις «Ιπτάμενες Χήνες» που δημιούργησε το 2010 η Ειρήνη Παναγοπούλου (με σπουδές στην ψυχολογία), η οποία συντονίζει πλέον την ομάδα από τις Βρυξέλλες όπου ζει μόνιμα τα τελευταία χρόνια. «Ολοι με φωνάζουν «μαμά Χήνα! Και αποστολή μου είναι να εμπνέω τα «Χηνάκια», αλλά και να με εμπνέουν και αυτά. Οι αγριόχηνες με συνάρπαζαν γιατί έχουν έναν μοναδικό τρόπο που λειτουργούν: Ομαδικά πετούν σε καταπληκτικό σχηματισμό, έτσι ώστε η μία να βοηθάει την άλλη στο κοινό ταξίδι» λέει ερμηνεύοντας την απόφαση να δώσει το συγκεκριμένο όνομα στην εθελοντική ομάδα. «Ειδικά ο Αυθεντικός Μαραθώνιος είναι ο αγώνας της καρδιάς μας, γιατί κάθε χρόνο «Χηνάκια» από Βέλγιο και Καναδά συναντούν και γνωρίζονται με αυτά της Ελλάδας. Μάλιστα εφέτος έχουμε ακόμα και χορηγό μεγάλη αλυσίδα που στηρίζει αθλητικές διοργανώσεις» προσθέτει. Σκοπός είναι ο καθένας να ξεπερνάει τα όριά του, να καταλαβαίνει και να βελτιώνει τον εαυτό του: «Ο αγώνας είναι μοναχικός, αλλά κανείς δεν αισθάνεται μόνος. Θέλουμε να εμπνεύσουμε όσους περισσότερους γίνεται, γιατί είναι η αλληλεγγύη που πλάθει ανθρώπους που εμπνέονται και εμπνέουν, που γίνονται συνεχώς καλύτεροι και πετυχαίνουν τους στόχους τους. Ενα βήμα τη φορά, έναν συνάνθρωπο τη φορά».

Οι «Ιπτάμενες Χήνες» τρέχουν και για φιλανθρωπικό σκοπό. Ανάμεσα στις δράσεις περιλαμβάνονται η στήριξη σε θεραπευτικές κοινότητες και συλλόγους (όπως σε ΚΕΘΕΑ, «Φλόγα», «Σκυτάλη»), η συμμετοχή σε καμπάνιες ενημέρωσης των πολιτών (ενάντια στην σχολική βία κ.λπ.) και η στήριξη άλλων δρομικών ομάδων με παρόμοιους στόχους, όπως της κοινότητας

«Τρέχουμε για τον Διαβήτη». Στις αρχές του 2018 οι «Ιπτάμενες Χήνες» έγιναν μέλος του Εθνικού Κέντρου Εθελοντών Αιμοδοτών και ήδη έχουν οργανώσει δύο αιμοδοσίες σε συνεργασία με το Νοσοκομείο Σωτηρία.

Στη Λαμία της δεκαετίας του 1990 οι συμμαθητές και οι δάσκαλοι μιας μαθήτριας σε αναπηρικό αμαξίδιο φρόντισαν ώστε να μπουν άμεσα ράμπες για την πρόσβασή της σε κάθε γωνιά του Δημοτικού Σχολείου. Στην Αθήνα του σήμερα το ίδιο κορίτσι συχνά στέκει αμήχανα μπροστά στις αμέτρητες σκάλες ενός δημόσιου κτιρίου, παιδεύεται να μετακινηθεί στα σκαμμένα πεζοδρόμια και αντικρίζει τις κατειλημμένες από οχήματα ράμπες στα πεζοδρόμια της γειτονιάς της. «Ανάπηρους μας κάνει δυστυχώς η έλλειψη βασικών υποδομών» λέει η Δήμητρα Κοντοβά και τονίζει: «Είναι κρίμα να βλέπεις ανθρώπους με αναπηρία που είναι τόσο δυνατοί, αλλά στην καθημερινότητά τους αντιμετωπίζουν τόσα εμπόδια. Ολοι βγάζουμε τα σκυλιά μας για την πρωινή βόλτα, όμως ακόμα και αυτή η τόσο απλή ενέργεια δεν είναι το ίδιο εύκολη ή ανέμελη για όλους τους κατοίκους της πόλης».

Οπως περιγράφει η 27χρονη, «απογοητεύτηκα κυρίως όταν έπιασα δουλειά. Αν και ζω στην Αθήνα εδώ και χρόνια, οι μετακινήσεις μου έγιναν πιο συχνές, οδηγούσα πολλές ώρες και αναγκαστικά ερχόμουν ακόμα περισσότερο αντιμέτωπη με δυσκολίες λόγω έλλειψης υποδομών πρόσβασης».
Γρήγορα η ίδια αποφάσισε να κάνει… restart. «Παραιτήθηκα! Ηταν άλλωστε η ώρα να ακολουθήσω το όνειρό μου, το σχέδιο μόδας. Οπως μπόρεσα εγώ να κάνω μια νέα αρχή, μπορούν όλοι!

Γιατί υπάρχουν τρόποι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Ας γίνουμε λίγο πιο χαλαροί. Είτε έχεις κινητικό πρόβλημα, είτε απλώς ξύπνησες στραβά, μην αφήνεις να επηρεάζει εσένα ή τη συμπεριφορά σου απέναντι σε συνανθρώπους σου». Οπως συνηθίζει να λέει η νεαρή, «ξύπνα με χαμόγελο, έστω και με το ζόρι!».