Καθώς βαδίζουμε προς το τέλος του χρόνου, παρά τα απειλητικά εξωτερικά σήματα, μοιάζει να βιώνουμε μια σχετική κοινωνική και πολιτική ησυχία. Οι κάλπες του Ιουλίου έφεραν μια νηνεμία. Σαν να μένει οριστικά πίσω μια εποχή έντασης και αδιέξοδης σύγκρουσης. Θα περίμενε κανείς μετά την εμπειρία της δεκαετίας, χωρίς φυσικά κάποια προσδοκία μηχανικής εφαρμογής, τα κεντρικά, δομικής φύσεως διαχρονικά προβλήματα να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος. Και γύρω τους να υψωθούν οι σημαίες της νέας εποχής. Και ένα δημιουργικό μέτωπο σύγκρουσης να μας πάει πέρα από τη μεθόριο. Μοιάζει μάταιο.
Η επικαιρότητα μας κυβερνάει «σαν αόρατος μονάρχης». Το επίκαιρο καλύπτει τον χρόνο, κερδίζει την προσοχή και αρπάζει το ενδιαφέρον. Γύρω του περιστρέφεται η δημόσια συζήτηση. Ενα μικρό εντυπωσιακό γεγονός, ένα θεαματικό δυστύχημα, μια έξυπνη ατάκα, ένα παραστράτημα πολιτικό, μια ατυχία στον λόγο, μια υπερβολή της εικόνας. Και άλλα μικρά θεάματα που σβήνουν προτού ανάψουν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
