Εδώ και δεκαετίες οι κάτοικοι της Δραπετσώνας αγωνίζονται για να απομακρυνθούν περιβαλλοντικά επιβαρυντικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις από την περιοχή τους και να μετατραπεί ο χώρος των Λιπασμάτων σε κέντρο αναψυχής και πολιτισμού. Στις εκτάσεις ακριβώς δίπλα από τη θάλασσα, από τα χρόνια του Μάρκου Βαμβακάρη, όταν ήταν ακόμα παιδί, πέρα από το γνωστό εργοστάσιο που απέβαλλε ραδιενεργά απόβλητα φωσφογύψου, εκεί ήταν τα σφαγεία της Δραπετσώνας, όπου είχε εργαστεί για μικρό διάστημα ο αείμνηστος συνθέτης, και ακολούθησαν μονάδες υαλουργίας, τσιμεντοβιομηχανίας, καυσίμων.
Το 1997, σχεδόν έναν αιώνα μετά την εγκατάσταση της πρώτης βιομηχανίας, υπήρξε η αίσθηση ότι κάτι αρχίζει να φαίνεται στην άκρη του «ρυπογόνου» τούνελ. Με αποφάσεις που τροποποιούσαν το γενικό πολεοδομικό σχέδιο του Δήμου Δραπετσώνας ο χώρος των Λιπασμάτων καθορίστηκε ως «περιοχή ανάπλασης». Με το εργοστάσιο Λιπασμάτων να έχει κλείσει και τις περισσότερες βιομηχανικές δραστηριότητες να έχουν ατονήσει, υπήρχε ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει: ότι μετά την πάροδο πολλών ετών, και την παύση πλέον της μόλυνσης της περιοχής, η αναζωογόνηση και η ανάπτυξη του παράκτιου μετώπου Δραπετσώνας θα αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες προκλήσεις και ευκαιρίες με καίριες οικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές προεκτάσεις, όχι μόνο για τον Πειραιά αλλά για ολόκληρη την Αττική.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
