Της Δήμητρας Γκατζή
«Συγκατοικούσα δυο χρόνια με μια γνωστή μου, από τις διακοπές, που είχε έρθει στην Αθήνα από την Αίγινα για να εκπαιδευτεί ως αεροσυνοδός. Τις ώρες που έκανε εκπαίδευση σε μια εταιρεία, εγώ πήγαινα στη σχολή, οπότε λείπαμε πολλές ώρες από το σπίτι και οι δύο. Για να συναντηθούμε έπρεπε να δώσουμε ραντεβού. Η συγκατοίκηση διήρκεσε τα δυο πρώτα έτη των σπουδών μου – έληξε μέσα στην καραντίνα – και ήταν μια εμπειρία με θετικό πρόσημο, παρ’ όλο που το σπίτι δεν προσφερόταν για αυτό. Διαθέτει μόνο μια κρεβατοκάμαρα κι ένα μικρό σαλόνι. Είναι ελάχιστα τα τετραγωνικά για δυο άτομα. Κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι, αλλά είχαμε καλή συνεννόηση. Μοιραστήκαμε δυο χρόνια με τη συγκάτοικο όλα τα έξοδα. Μπορούσαμε να συνεννοηθούμε γενικώς. Εγώ κατέβαλλα τα 240 ευρώ του ενοικίου, ποσό που πια δεν βρίσκεις με κανέναν τρόπο στην περιοχή του Ζωγράφου, κι εκείνη κάλυπτε όλους τους λογαριασμούς. Καμιά φορά πηγαίναμε σουπερμάρκετ, που το πληρώναμε από κοινού, και μαγειρεύαμε μαζί. Είχαμε μοιράσει τις δουλειές. Η συγκάτοικος έπλενε πάντα τα πιάτα, ενώ εγώ καθάριζα πάντα το μπάνιο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
