Καταπιεστική ή όχι, αιφνίδια ή τρομακτική, η περίοδος της καραντίνας και το χρονικό διάστημα που ακολούθησε έφεραν εκ νέου μπροστά μας την εικόνα ενός εκπαιδευτικού συστήματος που νοσεί: αναχρονιστικές εκπαιδευτικές πρακτικές, ανύπαρκτη ψηφιακή κουλτούρα ή υποδομή, χαμηλά εκπαιδευτικά αποτελέσματα, μεγάλα ποσοστά αποτυχίας στο επόμενο «βήμα» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Τα συμπεράσματα προφανή. Τα εκπαιδευτικά συστήματα που άντεξαν ανά την υφήλιο την περίοδο της πανδημίας, ήταν εκείνα που είχαν πίσω τους θεμέλια, μελέτη και υπομονή. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν ήταν ανάμεσα σε αυτά. Κι αυτό γιατί τα τελευταία σαράντα χρόνια ταλανίζεται μεταξύ πολιτικών που φέρνουν το «καράβι» της εκπαίδευσης από το ένα άκρο μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας στο άλλο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
