Ποιος θυμάται τον Λευκάδιο Χερν; Οι Ιάπωνες πάντως πολύ καλά, καθώς είναι μια χώρα που λατρεύει την Ελλάδα και τους ποιητές της. Πρώτος λοιπόν, ο Λευκάδιος Χερν, ο εθνικός ποιητής της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Θα το πίστευε κανείς ότι η Ελλάδα της διασποράς θα έφτανε μέχρι την Ιαπωνία και θα εκφραζόταν διά της ποιήσεως αλλά και της λογοτεχνίας σε ένα τόσο υψηλό πολιτιστικό αξίωμα;
Ο συγγραφέας έζησε πολλά χρόνια στην Ιαπωνία με το όνομα Γιάκουμο Κοϊζούμι και με τα βιβλία του έκανε γνωστή στη Δύση την ασιατική λογοτεχνία.
Μονόφθαλμος από τα δεκαέξι και σχεδόν ημίτυφλος από το μοναδικό του μάτι, θα κοιμηθεί σε στάβλους και αποθήκες, γνωρίζοντας ασύλληπτες κακουχίες, μέχρι να βρει τη δημιουργική του κλίση στη δημοσιογραφία και τη συγγραφή.
Μέσα από το έργο του, ο Χερν δημιούργησε μια γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης – ήταν θιασώτης τόσο του ελληνικού όσο και του ιαπωνικού πολιτισμού. Πίστευε ότι είχαν κοινά χαρακτηριστικά στον παγανισμό και τον ανιμισμό τους και οραματίστηκε την Ελλάδα ως Ουτοπία, γράφει η ιστορικός Kathy Warnes.
Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που η μοίρα τούς έχει σημαδέψει. Οσα καλά τους συμβαίνουν, προκύπτουν μέσα από αντιξοότητες. Πόσα παιδιά μεγαλώνουν χειρότερα κι από ορφανά ενώ και οι δυο γονείς τους είναι εν ζωή; Πόσοι νέοι, θα ‘λεγες ευκατάστατοι, γνωρίζουν την οριακή φτώχεια, τον ρατσισμό, την απομόνωση, τη χλεύη για κάποια σωματική μειονεξία; Ολα αυτά συνέβησαν στον Λευκάδιο. Ομως εάν το πλάσμα αυτό είναι ταυτόχρονα και ένα φωτεινό πνεύμα, η μοίρα του δεν είναι απαραίτητα και το ριζικό του. Κάνεις, ακόμη και η πιο ακραία συγκυρία, δεν μπορεί να του υπαγορεύσει το πώς θα ζήσει.
Ο Λευκάδιος Χερν έζησε μία από πιο συναρπαστικές ζωές που έχουν βιωθεί σε αυτόν τον πλανήτη. Μια πορεία ζωής που θα αρχίζει από τη Λευκάδα και θα τελειώσει 56 χρόνια μετά στη μακρινή Ιαπωνία. Ενα πνεύμα χωρίς όρια, μια ζωντανή καλλιτεχνική και βιωματική γέφυρα ανάμεσα σε δυο τόσο διαφορετικούς πολιτισμούς,
Η Ιαπωνία τον τιμά σαν έναν από τους εμβληματικούς συγγραφείς της. Στις πόλεις που έζησε ιδρύονται μουσεία. Τα βιβλία του μεταφράζονται σωρηδόν. Οπως λέει η μελετητήριά του, Τέτη Σώλου, ένας παγκοσμιοποιημένος άνθρωπος που έζησε δεκαετίες πριν από την παγκοσμιοποίηση.
Μετά τον Καβάφη ίσως είναι ο πιο διάσημος Ελληνας της διασποράς. Ο σπουδαίος συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ δήλωσε για τον Χερν ότι ήταν κάτι «εντελώς ιδιαίτερο στον χώρο της τέχνης, ένα μεταμοσχευμένο θαύμα: Τα έργα ενός Ανατολίτη γραμμένα από έναν Δυτικό».
Στο μνήμα του οι φοιτητές του έγραψαν: «Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο».
