Αυτή τη βδομάδα πήγα στην ενημερωτική συνάντηση που διοργάνωσε το νηπιαγωγείο του Ερμή, του γιου μου, για τη νέα σχολική χρονιά. Εκεί ο σχολικός ψυχολόγος, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εισαγωγή, είπε το εξής: τα παιδιά ποτέ δεν θα ακούν όσα λέμε, αντίθετα θα βλέπουν εκείνα που κάνουμε. Εντάξει, θα πείτε, ακούγεται σχεδόν στοιχειώδες. Αναλογιζόμενος όμως τα σεντόνια που έχω ήδη αφιερώσει στον τεσσεράμισι ετών γιο μου, ανακαλύπτω ότι μάλλον τα ‘χω πει για να τα ακούσω εγώ πάρα εκείνος. Αντιθέτως, υπάρχουν κάποιες πράξεις μου που μπορεί και να έχω ξεχάσει, τις οποίες αποδεικνύεται πως ο Ερμής έχει αντιληφθεί πολύ καλά κι έχει επεξεργαστεί ακόμα καλύτερα. Εκείνο που έχει κρατήσει είναι περισσότερο απότοκο της συμπεριφοράς μου παρά των παραινέσεών μου.
Οχι τυχαία, αυτή η φράση «Δείξε, μη Λες» – στα αγγλικά «Show not Tell» – είναι από τους βασικούς κανόνες που διδάσκω στους μαθητές μου στα μαθήματα δημιουργικής γραφής. Η συμβουλή εδώ είναι «Δραματοποίησε», δείξε δηλαδή αυτό που θες μέσα από τις πράξεις του ήρωα, όχι μέσα από τα λόγια του. Ιδανικά δεν θα πρέπει να υπάρχει ούτε μία φράση μέσα στο κείμενο που να μην κάνει ένα από τα δύο πράγματα: είτε να εξελίσσει την πλοκή είτε να εξελίσσει τον χαρακτήρα. Τα ίδια ισχύουν και στον κινηματογράφο, κάτι που μπορούμε να ανιχνεύσουμε ακόμη και σε ταινίες πολύ σύνθετες και πειραματικές. Τώρα που το σκέφτομαι, ισχύει και για την προσωπική ιστορία του καθενός. Τα πράγματα που μου έχουν μείνει από τον πατέρα μου δεν είναι εκείνα που μου έχει πει αλλά εκείνα που έχει κάνει. Τα λόγια μπορεί να είναι σημαντικά, αλλά οι πράξεις είναι εκείνες που καταλήγουν να έχουν βαθύτερη επίδραση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
