Το μακρινό 1963 ο Γεώργιος Παπανδρέου διατύπωσε την αποφθεγματική ρήση: «Και οι κρίνοντες κρίνονται». Η φράση αυτή δίνει σαφή και οριστική απάντηση στο ζήτημα της δυνατότητας άσκησης κριτικής στις δικαστικές αποφάσεις. Αναιρεί ταυτόχρονα την εσφαλμένη άποψη που επικρατεί συχνά στη δημόσια σφαίρα ότι όποιος κρίνει δικαστικές αποφάσεις δεν σέβεται τη Δικαιοσύνη.
Δεν απαντά ωστόσο στο ερώτημα που αφορά τα όρια της κριτικής αυτής. Ενα ερώτημα που επανέρχεται εμφατικά κάθε φορά που ανακύπτουν μεγάλες και σοβαρές υποθέσεις δημοσίου ενδιαφέροντος.
Υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» στην άσκηση κριτικής στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης; Πόσο ανθεκτική είναι η θεσμική θωράκιση των δικαστικών λειτουργών που καλούνται να χειριστούν ευαίσθητες υποθέσεις; Πώς μπορεί να λειτουργεί ανεπηρέαστος ο δικαστής, όταν καθυβρίζεται, εκβιάζεται και απειλείται; Και πώς μπορεί να αντιδράσει; Σε ένα περιβάλλον έντονης τοξικότητας, τα ερωτήματα αυτά αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.
Σε αυτόν τον νέο κοινωνικοπολιτικό περίγυρο που διαμορφώνεται, στο μικροσκόπιο μπαίνουν όλοι οι «αρμοί της εξουσίας». Κρίνονται, με άλλα λόγια, και οι αποφάσεις των Ανεξάρτητων Αρχών, ειδικά όταν παράγουν κρίσεις που δοκιμάζουν την ελεύθερη ενημέρωση και την ευχέρεια στην κριτική αποτύπωση της επικαιρότητας.
Ολα αυτά, εν τέλει, συντείνουν στον τρόπο που πρέπει να λειτουργεί το κράτος δικαίου στη χώρα μας.
Δικαστικός λειτουργός εντός του ρόλου
«Ο δικαστικός λειτουργός όταν ασκεί τα καθήκοντά του δεν είναι το άτομό του, αλλά το λειτούργημα που θεραπεύει», διαβάστε ολόκληρη την γνώμη του Ιωάννης Σαρμά, τέως υπηρεσιακός πρωθυπουργός, επίτιμος πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου.
Η κριτική στη Δικαιοσύνη
«Ασφαλώς, η κριτική δεν αναιρεί τον εν γένει σεβασμό που οφείλεται στις δικαστικές αποφάσεις με την έννοια της υποχρέωσης συμμόρφωσης σε αυτές. Σεβασμός όμως με την έννοια ενός εν λευκώ προληπτικού σιωπητηρίου για όλες τις δικαστικές κρίσεις προφανώς και δεν υπάρχει και είναι δημοκρατική επιταγή να μην υπάρχει», διαβάστε ολόκληρη τη γνώμη του Αντώνη Γ. Καραμπατζού, καθηγητή στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ.
Το ΕΣΡ ακούει την Ευρωπαϊκή Ενωση;
«Το ΕΣΡ οφείλει να αφουγκραστεί περισσότερο τον διεθνή και εγχώριο, νομικό, αλλά και κοινωνικοπολιτικό περίγυρο», διαβάστε ολόκληρη τη γνώμη του Δημήτρη Κ. Ρούσση, επίκουρο καθηγητή στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και δικηγόρο Αθηνών.
