Το νερό έφτασε στο ενάμισι μέτρο. Η ταχύτητα, τρομερή. Τα σάρωσε όλα. Επιπλα, υπολογιστές, μηχανήματα, ντουλάπες. Τα παρέσυρε στον δρόμο. Ευτυχώς έλειπα. Οταν τέλειωσε η καταιγίδα, τα βρήκα μέχρι και εκατό μέτρα μακριά. Φυσικά οι υπολογιστές είχαν καταστραφεί, δεν μιλάμε για το βιος μου. Τα είχα όλα εκεί. Ολη την εταιρεία. Νεοφυής επιχείρηση. Πουλούσα χειροποίητα κοσμήματα. Το εργαστήριο ήταν σπίτι μου. Τώρα θα έπρεπε να γίνουν όλα από την αρχή. Είχα μείνει μπροστά στο σπίτι μου, ισόγειο ενός διώροφου, να κοιτάζω τη βρεγμένη μου περιουσία που χάθηκε. Εκανα έναν υπολογισμό της ζημιάς. Πρόχειρα έβγαλα πως ήταν 120.000 ευρώ μαζί με την επισκευή του σπιτιού.
Θα ζητήσω αποζημίωση, σκέφτηκα. Δεν ήμουν παράλογα αισιόδοξος ότι θα έπαιρνα όλο το ποσό, αλλά σίγουρα ένα γενναίο μέρος του. Κάλεσα έναν δικηγόρο, γνωστό του θείου μου. Μου εξήγησε τη διαδικασία. Πήγαμε στο Πρωτοδικείο να κάνουμε τις φόρμες. Τεράστια ουρά. Κάποια στιγμή έφτασα στο γκισέ. Ενας τύπος με παραπανίσια κιλά και γυαλιά με μπλε σκελετό κοίταζε το κινητό του. «Ο υπεύθυνος;» ρώτησα. Ο τύπος δεν απάντησε. Είδα ότι έπαιζε Τέτρις. Ξαναρώτησα. «Ο υπεύθυνος» είπε. Εξήγησα την κατάστασή μου. Μου είπε πως κάποιο πρόβλημα υπάρχει με τις φόρμες. «Τι πρόβλημα;». «Ο εκτυπωτής μας έχει χαλάσει, αλλά μην ανησυχείτε, όλα είναι ηλεκτρονικοποιημένα». Αρχισα να νιώθω περίεργα. Ηξερα τι ήταν. Θυμός. «Μα ήμουν θύμα της πλημμύρας». «Μη βιάζεστε, κύριέ μου», είπε ο υπεύθυνος, «και μην ανησυχείτε. Η βροχή φταίει, φοβερό πράγμα αυτή η κλιματική αλλαγή. Περάστε μεθαύριο που θα είμαστε έτοιμοι». Κατάπια την οργή και βγήκα. Βρήκα τον δικηγόρο μου. Γέλασε και είπε: «Α, καλά ο τύπος έφτασε το πρωί στην υπηρεσία και αναρωτήθηκε τι ωράριο έχω σήμερα: 8 με 5; Θα κάτσω πέντε ώρες και μετά θα φύγω. Πόσες αιτήσεις έχω σήμερα, 80; Θα κάνω τις 20».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
