Σήμερα το πρωί φόρεσαν τα λευκά μπλουζάκια, έτοιμοι να στηθούν στη γραμμή εκκίνησης, για να πάρουν μέρος στον μεγαλύτερο αγώνα για κοινωνικό σκοπό στην Ελλάδα. Κάποιοι έτρεξαν για τη μητέρα τους. Αλλοι για τη σύζυγο, την κόρη ή την αδελφή τους. Ολοι όμως πήραν μέρος στον αγώνα ενάντια στον καρκίνο του μαστού Greece Race for the Cure, τον οποίο διοργανώθηκε για 16η χρονιά ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Αλμα Ζωής», θέλοντας να μεταδώσουν ένα και μοναδικό μήνυμα: Ο καρκίνος του μαστού νικιέται και βασικό όπλο σε αυτόν τον αγώνα είναι μόνο η πρόληψη.
«Είναι μια συγκλονιστική και ιδιαίτερα συγκινητική ημέρα. Πάνω από 51.000 άνθρωποι συγκεντρωνόμαστε στο Ζάππειο και σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, ευαισθητοποιώντας για τον καρκίνο του μαστού, προωθώντας δυνατά, πολλά και σημαντικά μηνύματα, όπως η σημασία της πρόληψης και έγκαιρης διάγνωσης, η σημασία της στήριξης και αλληλοβοήθειας, ο εθελοντισμός, η δύναμη του ΜΑΖΙ» δηλώνει στο «Βήμα» η πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Αλμα Ζωής», Παρασκευή Μιχαλοπούλου.
Δίπλα στους χιλιάδες συμμετέχοντες θα βρίσκονται οι γυναίκες με τα ροζ μπλουζάκια, οι Survivors, οι οποίες «συναντήθηκαν» κάποια στιγμή της ζωής τους με τον καρκίνο του μαστού και σήμερα δίνουν το «παρών», προσφέροντας και λαμβάνοντας δύναμη και αισιοδοξία. Ετσι κάθε ροζ μπλουζάκι κρύβει τη δική του ιστορία και «Το Βήμα» μίλησε με δύο από τις γυναίκες που το φορούν.
«Επιασα κάτι στο στήθος αλλά ήμουν 29 και δεν έδωσα σημασία»
Βάσω Γιοχάη Επιζήσασα από την ασθένεια, εκπαιδευμένη εθελόντρια, γραμματέας Πανελληνίου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Αλμα Ζωής»
Σε ηλικία μόλις 29 ετών ψηλάφησε κάτι στον μαστό. Το άφησε όμως, θεωρώντας πως στην ηλικία της δεν θα ήταν κάτι κακό και πως θα το απορροφούσε ο οργανισμός της. Τρεις μήνες μετά, τον Μάιο του 2007, και όταν αυτό το «κάτι» άρχισε να μεγαλώνει, η Βάσω Γιοχάη επισκέφθηκε τελικά τον γιατρό.
Η λέξη «καρκίνος» έκανε τα αφτιά της να βουίζουν και το αίσθημα του φόβου για τον θάνατο να την κυριεύει. Μέσα σε μία εβδομάδα χειρουργήθηκε και ξεκίνησε χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, ένα σκαλοπάτι καθοριστικό για κάθε γυναίκα.
«Στο άκουσμα της ασθένειας και ιδίως σε μικρή ηλικία, όπου αισθάνεσαι άτρωτος, σοκάρεσαι. Τα ερωτήματα εάν θα ζήσω μετά απ’ όλα αυτά, εάν θα τα καταφέρω, έρχονται και ξανάρχονται στο μυαλό. Ξέρετε, ο καρκίνος είναι μια μοναχική ασθένεια, όση στήριξη κι αν έχεις από την οικογένειά σου.
Προσωπικά είμαι ευγνώμων γιατί οι δικοί μου άνθρωποι ήταν πάντα δίπλα μου, όταν όμως απέναντί σου βλέπεις γυναίκες, οι οποίες βρέθηκαν στη δική σου θέση, χωρίς καν να σου μιλήσουν, σου δίνουν δύναμη και κουράγιο. Και μένα με στήριξαν πολύ» δηλώνει σήμερα στο «Βήμα» η κυρία Γιοχάη, η οποία από το 2009 ως εκπαιδευμένη εθελόντρια βρίσκεται κοντά στις γυναίκες που νοσούν, στηρίζοντάς τες είτε μέσα στα νοσοκομεία είτε μέσω της τηλεφωνικής γραμμής στήριξης του Συλλόγου.
«Βλέπω γυναίκες που πριν από τη συνάντησή μας δεν χαμογελούν, είναι βυθισμένες στις σκέψεις και την αγωνία τους. Οι συζητήσεις μας τις κάνουν να ανοιχτούν, να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι μόνες και πως ό,τι τους συμβαίνει, έχει συμβεί σε χιλιάδες γυναίκες, που τα κατάφεραν. Η στήριξη όμως είναι πολύ σημαντική και όταν οι γυναίκες αυτές αισθάνονται πως έχουν χάσει τη θηλυκότητά τους επειδή έπεσαν τα μαλλιά από τις θεραπείες ή επειδή έχουν κάνει μαστεκτομή, όταν θα περπατούν στον δρόμο και θα νομίζουν ότι όλοι θα τις κοιτάζουν επειδή είναι πια διαφορετικές».
Ετοιμη πάντως να συμμετάσχει για 16η φορά στον αγώνα κατά του καρκίνου του μαστού, η ίδια θέλει για μία ακόμα χρονιά να μεταφέρει ένα μήνυμα, αυτό της πρόληψης, που σώζει ζωές. «Να μην αφήνουν οι γυναίκες τον τακτικό τους έλεγχο. Ο καρκίνος δεν… κοιτά πια ηλικίες, γι’ αυτό κάθε γυναίκα θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση. Στην πρώτη υποψία και αλλαγή στο σώμα της θα πρέπει να εξετάζεται. Δυστυχώς, πολλές γυναίκες δεν εξετάζονται γιατί δεν θέλουν, όπως υποστηρίζουν, να ξέρουν εάν έχουν κάτι».
«Εκανα ολική μαστεκτομή για να είμαστε σίγουροι»
Μαρία Πυρουνάκη, Επιζήσασα από την ασθένεια, εκπαιδευμένη εθελόντρια, μέλος ΔΣ Πανελληνίου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Αλμα Ζωής»
Σήμερα, όπως και τα τελευταία χρόνια, θα βρίσκεται στο σημείο εκκίνησης, συμμετέχοντας στον αγώνα όχι μόνο για την ίδια και τις υπόλοιπες Survivors αλλά και για τις γυναίκες που δυστυχώς νοσούν σε νεαρή ηλικία, τονίζοντας σε κάθε της πρόταση πως η έγκαιρη διάγνωση είναι το άλφα και το ωμέγα. Η Μαρία Πυρουνάκη έμαθε τα άσχημα νέα για την αρρώστια της πριν από μία 20ετία. «Οταν ο γιατρός μού ανακοίνωσε ότι νοσώ από καρκίνο του μαστού ήταν σαν να μου έριξαν παγωμένο νερό. Αμέσως αναρωτήθηκα “γιατί σε μένα”, μετά όμως ανέλαβε… δράση η λογική και είπα “γιατί όχι σε μένα”. Στην πορεία έμαθα, μέσα από τον γονιδιακό έλεγχο, πως υπήρχε κληρονομικότητα».
Η δική της περίπτωση ήταν αρκετά δύσκολη, καθώς χρειάστηκε να κάνει μια σειρά από χειρουργικές επεμβάσεις. «Αρχικά έκανα ογκεκτομή, ωστόσο στη συνέχεια σε συζητήσεις με τους γιατρούς μού προτάθηκε να κάνω ολική μαστεκτομή για να είμαστε σίγουροι για την καλή εξέλιξη της υγείας μου» θυμάται η κυρία Πυρουνάκη. Τα δύο πρώτα χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα αλλά, όπως εξηγεί, ακολουθούσε τις συμβουλές των γιατρών και των ογκολόγων κι έτσι δεν ένιωσε την ανάγκη να ψάξει να βρει στήριξη εκτός του οικογενειακού πλαισίου. «Ο σύζυγος και τα δύο μου παιδιά ήταν δίπλα μου, χωρίς κλάματα και υπερβολές».
Οντας εθελόντρια σε ίδρυμα για παιδιά, ήρθε κάποια στιγμή στο πλαίσιο κάποιας εκδήλωσης σε επαφή με μέλη του Συλλόγου «Αλμα Ζωής», τα οποία μαθαίνοντας πως η ίδια είχε νοσήσει από καρκίνο του μαστού τής πρότειναν να ενταχθεί στο εθελοντικό πρόγραμμα στήριξης γυναικών του Συλλόγου. «Και τότε πέρασαν μπροστά στα μάτια μου σαν κινηματογραφική ταινία όλες οι εικόνες από την εποχή που πάλευα με τη νόσο και συνειδητοποίησα πως εάν μιλούσα με γυναίκες που είχαν περάσει τα ίδια με μένα, η ανακούφιση θα ήταν πολύ μεγάλη».
Τα τελευταία έξι χρόνια είναι εκπαιδευμένη εθελόντρια και όπως λέει, πέρα από την όποια βοήθεια και στήριξη προσπαθεί να δίνει στις γυναίκες που βρίσκονται στο νοσοκομείο, δίνοντας τον δικό τους αγώνα με τον καρκίνο, «αυτό που πάντα με συγκινεί είναι όταν βλέπω το φως που βγαίνει από τα μάτια τους όταν με αντικρίζουν, όταν ακούν ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες που τα κατάφεραν και αυτό μπορεί να γίνει και στη δική τους περίπτωση. Νιώθω ότι μέσα από αυτές τις γυναίκες βρήκα και μια δεύτερη οικογένεια, με κοινές – άσχημες και καλές – εμπειρίες και όρεξη για ζωή».
