Ο εκβιασμός και οι πρόθυμοι

Συμβαίνουν αυτά στις δημοκρατίες. Μπορεί κάποιος να μην έχει ψελλίσει ούτε δυο λόγια συμπόνιας για τα θύματα της τρομοκρατίας, αλλά να υπερασπίζεται με ασύμμετρο πάθος το δικαίωμα στη ζωή των δολοφόνων τους. Μπορεί η συνείδησή του να παρέμεινε μακάρια όταν ο Θάνος Αξαρλιάν άφηνε την τελευταία του πνοή στο πεζοδρόμιο, αλλά να εξεγείρεται, από την αίθουσα του Κοινοβουλίου έως τα σόσιαλ μίντια, όταν ο δολοφόνος του Αξαρλιάν μετράει αντίστροφα τις δικές του πνοές με μια απεργία πείνας.

Συμβαίνουν και αυτά στις δημοκρατίες. Ή μάλλον συμβαίνει μόνο στις δημοκρατίες η ζωή να έχει την ίδια αξία για όλους. Γι’ αυτούς που δεν κρίνουν τη ζωή με δυο μέτρα και δυο σταθμά, αλλά και γι’ αυτούς που η ζωή μπαίνει στο ζύγι της επιλεκτικής ευαισθησίας. Γι’ αυτούς που ομνύουν στο κράτος δικαίου, αλλά και για εκείνους που όχι μόνο το αρνούνται, αλλά το εχθρεύονται αφαιρώντας τις ζωές των άλλων. Τι συμβαίνει όμως όταν οι εχθροί του κράτους δικαίου χρησιμοποιούν τη δική τους ζωή για να το εκβιάσουν;