Εκατοντάδες τρακτέρ στοιχισμένα στη Λεωφόρο Αθηνών. Εχουν πιάσει τη δεξιά λωρίδα, πηγαίνουν με
30 km και κορνάρουν παρατεταμένα. Η εικόνα είναι εντυπωσιακή. Ο κόσμος βγαίνει στα μπαλκόνια καθώς μπαίνουν στην πόλη, αρκετοί χειροκροτούν, άλλοι σηκώνουν τα κινητά και απαθανατίζουν τις σκηνές. Εργαζόμενοι που άφησαν τους υπολογιστές και βγήκαν στα παράθυρα. Μαθητές που σηκώθηκαν από τα θρανία για να δουν το κομβόι. Ηλικιωμένοι που βγήκαν στα μπαλκόνια τους για να σχολιάσουν με ενδιαφέρον. Το ταξίδι από το Κάστρο Βοιωτίας, όπου ήταν το σημείο συνάντησης των αγροτών, μέχρι την πλατεία Συντάγματος διήρκεσε σχεδόν 5 ώρες. Οσοι ήρθαν από Λάρισα ή Καρδίτσα, ταξίδευαν 2 ημέρες. Οσοι ήρθαν από Χαλκιδική έμεναν άυπνοι 24ωρα.
Ο πιο μικρός αγρότης από την Αμφίκλεια
Ο 12χρονος Φίλιππος Κατσαρός ξύπνησε στις 4 το πρωί για να έρθει στην Αθήνα με τον πατέρα του Δημήτρη. Καλλιεργούν κρεμμύδια, πατάτες και καλαμπόκια. Ο Φίλιππος αγαπάει πολύ τη γη και θέλει να γίνει αγρότης σαν τον πατέρα του. «Μου αρέσει πολύ, αλλά δεν είναι βιώσιμο επάγγελμα», λέει, επαναλαμβάνοντας προφανώς μία φράση που προφανώς έχει ακούσει από τους μεγάλους. «Ηρθαμε γιατί ζητάμε το δίκιο μας. Δεν είχαμε άλλη επιλογή» λέει ο πατέρας του, Δημήτρης Κατσαρός, όσο ετοιμάζει το τρακτέρ του. Το κομβόι ξεκίνησε από το Κάστρο στις 9.30 το πρωί. Ο Θέμης Λέκκας, από το μπλοκ του Πλατύκαμπου, μας παίρνει μαζί του στο τρακτέρ στον δρόμο για την Αθήνα. Είχαμε 5 ώρες για να ακούσουμε την ιστορία του, πώς η γη του επλήγη από δύο διαφορετικά σημεία στο αδυσώπητο πέρασμα του «Ντάνιελ» και τα χωράφια του αναβλύζουν ακόμα νερό. «Τα προβλήματα είναι τεράστια και ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα. Τα φερτά υλικά δεν έχουν απομακρυνθεί και τα ρέματα δεν έχουν μπαζωθεί» λέει. Ο Θέμης παράγει βαμβάκι, καλαμπόκι και φιστίκι. «Θα ήθελα η κόρη μου, που είναι 14 ετών, να μείνει στα χωράφια και να ασχοληθεί με τη γη και τη μεταποίηση των προϊόντων μας. Δεν υπάρχει όμως κανένα κίνητρο οι νέοι να μείνουν στα χωριά, να καλλιεργήσουν τη γη» συνειδητοποιεί.
«Δεν ζητάμε χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό, τα δικά μας λεφτά ζητάμε. Τα λεφτά του ΟΠΕΚΕΠΕ (Ελληνικός Οργανισμός Πληρωμών των Κοινοτικών Ενισχύσεων). Διεκδικούμε αυτά που ήδη έχουν οι ευρωπαίοι αγρότες» λέει στο «Βήμα» ο Γιώργος Ζάχαρης από τη Λιβαδειά.
Κάποιοι συνεταιρισμοί συγκέντρωσαν χρήματα για να κατεβάσουν τα τρακτέρ. Χρήματα για τα πετρέλαια και τα ξενοδοχεία. Αλλοι πέρασαν τη νύχτα μέσα στα τρακτέρ, κοιμήθηκαν εκεί, προσέχοντας την περιουσία τους για να μην πάνε σε ξενοδοχείο. «Δεν πειράζει. Περνάμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο τρακτέρ. Μαθημένοι είμαστε» λέει ένας αγρότης που την ίδια ημέρα ξύπνησε από το φως του ήλιου που άρχισε να ανατέλλει.
Μελισσοκόμοι, αγρότες από τη Χαλκιδική, αγρότες από τις περιοχές που χτύπησε ο «Ντάνιελ». «Πουλάμε το σιτάρι 28 λεπτά το κιλό και το ψωμί πωλείται 2,40» συμπληρώνει ο κ. Ζάχαρης. Οι αγρότες επιμένουν ότι το αγροτικό πρόβλημα είναι ένα ντόμινο. «Το χάσμα από το χωράφι στο ράφι το πληρώνει ο καταναλωτής»λένε χαρακτηριστικά. Μεταξύ των αγροτών και γυναίκες αγρότισσες.
Η Ολίνα Σωτηροπούλου επισημαίνει ότι τα σπόρια και τα λιπάσματα έχουν ακριβύνει υπερβολικά κι έχουν γίνει απλησίαστα. Αναφέρεται στους Παρακάρλιους, σε όσους δηλαδή είχαν γη γύρω από την πλημμυρισμένη λίμνη Κάρλα. «Οι τσέπες είναι άδειες. Τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι την επόμενη μέρα;» αναρωτιέται. Κάποιοι από αυτούς δεν έχουν ακόμα σπίτι. Μία ακόμη γυναίκα στο τιμόνι του τρακτέρ, η Αναστασία Παπαθανασίου, από τον Αλμυρό, είναι στα χωράφια από παιδί. Μπήκε και σε πρόγραμμα νέων αγροτών. Οπως τονίζει: «Η Κάρλα δεν έχει αναρρώσει μετά τον «Ντάνιελ», και όσο δεν παίρνουμε απαντήσεις ο αγώνας θα συνεχίζεται». Οι κατά τόπους επιτροπές τους καλούνται τώρα να αποφασίσουν πώς θα συνεχιστεί ο αγώνας.
