Τα εργατικά σωματεία να χτυπιούνται με την Αστυνομία και να γίνονται οι δρόμοι πεδία μάχης. Τα έχουν αυτά οι Δημοκρατίες, και όποιος ενοχλείται επικαλούμενος το όνομα και το νόημά τους θα πρέπει ίσως να φρεσκάρει τα βιβλία του.
Εδώ και αρκετά χρόνια ακούγονται και γράφονται διάφοροι προβληματισμοί και νουθεσίες για το πόσο παλιοί είναι αυτοί οι τρόποι διαμαρτυρίας και διεκδίκησης και πως πρέπει να βρεθούν άλλοι πιο σύγχρονοι οι οποίοι να μη δυσκολεύουν και τη ζωή των συμπολιτών μας. Αν σκεφτούμε όλοι μας από ποια ηλικία και μετά αρχίσαμε να έχουμε τέτοιες αγωνίες, θα καταλάβουμε πολλά όχι για τον κόσμο αλλά για εμάς. Αρχισα να πιάνω τον εαυτό μου θυμωμένο όταν κάνω δύο ώρες να πάω σε μια επείγουσα δουλειά επειδή έχουν κλείσει διαδηλωτές κάποιον κεντρικό δρόμο, δηλαδή να βγάζω παρορμητικά έναν αρνητισμό και μια ενόχληση, όταν απέκτησα επείγουσες δουλειές αλλά κυρίως όταν σταμάτησα να συμμετέχω σε πορείες. Σκέφτομαι πως ακόμη κι αν έχουμε δικαίωμα να ενοχλούμαστε δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να προτείνουμε εμείς τρόπους αντίδρασης, το έχουμε χάσει αυτό το δικαίωμα. Εχουμε πια επείγουσες δουλειές…
Τους καινούργιους και πιο αποτελεσματικούς τρόπους, αν είναι απαραίτητοι, τους βρίσκουν μόνο εκείνοι που τους κατεβάζει η ανάγκη στον δρόμο, όχι οι γύρω γύρω. Δεύτερον, εκείνοι που νιώθουν πως αδικούνται ή πως δεν μπορούν να ζήσουν δεν έχουν ούτε τον ελεύθερο χρόνο ούτε το μυαλό να σκεφτούν τρόπους, είναι πολυτέλεια.
Σε μια δομημένη Δημοκρατία συνειδητοποιημένων πολιτών το δέον θα ήταν να μη διαμαρτύρονται εκείνοι που θεωρητικώς πλήττονται άμεσα αλλά οι υπόλοιποι. Για το επίπεδο της Παιδείας να κατεβαίναμε στον δρόμο οι γονείς, όχι οι φοιτητές, και πάλι εμείς για το πάρτι αισχροκέρδειας σε βασικά καταναλωτικά αγαθά. Και πάλι εμείς για τον εξευτελισμό των θεσμών, για την κατευθυνόμενη πληροφόρηση. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα βέβαια γιατί έχουμε μια στρεβλή εκτίμηση για το ποιος είναι ο άμεσα θιγόμενος. Οχι πως δεν υπάρχουν άκρως συντεχνιακές διεκδικήσεις που δεν πολυνοιάζονται για το κοινό συμφέρον παρά μόνο για προνόμια που τα έχουν ξεπεράσει η εποχή και οι ανάγκες. Ομως το πνεύμα της Δημοκρατίας είναι συνεργατικό και όχι ανελέητα ανταγωνιστικό.
Οι άνθρωποι πάντα θα αντιδρούμε, θα διεκδικούμε, θα κοντράρουμε, θα πιστεύουμε πως αξίζουμε περισσότερα ακόμη κι όταν δεν είμαστε αντάξιοί τους, θα πιέζουμε και θα ενοχλούμε όσους διαφωνούν. Αν οι αγρότες πάρκαραν απλώς τα τρακτέρ τους στα χωράφια, αν οι φοιτητές διαμαρτύρονταν φορώντας μαύρα περιβραχιόνια στο αμφιθέατρο, θα ήμασταν μια κοινωνία δίχως καμία επικοινωνία. Και τώρα αυτό είμαστε δηλαδή αλλά όπου μπορούμε ας κρατήσουμε κάποιους δρόμους ανοιχτούς. Αν για να το πετύχουμε πρέπει να κλείσουμε κάποιους άλλους, ας γίνει έτσι.
