«Λόγω της ακμής ταλαιπώρησα το δέρμα μου για χρόνια, με αποτέλεσμα να εμφανίσω ρυτίδες πιο γρήγορα από τους συνομηλίκους μου. Ετσι, στα 25 μου χρόνια αποφάσισα να κάνω για πρώτη φορά μπότοξ» αναφέρει η Κένζι σε βίντεό της στο TikTok, με το οποίο μοιράζεται την εμπειρία της και την εξέλιξη της ενέσιμης θεραπείας που έλαβε.

Η 27χρονη Σάμερ Μπόντραγκερ, από την πλευρά της, κατέγραψε στη δημοφιλή πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης ολόκληρη την εμπειρία της και τα αποτελέσματα της θεραπείας, λέγοντας στο κοινό της ότι κάνει μπότοξ κάθε έξι μήνες, τα τελευταία δύο χρόνια.

«Κάνω μπότοξ στο μέτωπο γιατί οι ρυτίδες που έχω εμφανίσει δημιουργούν πτυχώσεις στο μακιγιάζ μου» εξηγεί σε άλλο βίντεο η 23χρονη Τζέσικα Καρίνα.

Οι παραπάνω είναι μερικοί μόνο από τους Gen Zers δημιουργούς περιεχομένου στο TikTok με εκατομμύρια ακολούθους – κυρίως νεαρών ηλικιών – που έχουν μεταδώσει ζωντανά την εμπειρία τους από τις αισθητικές επεμβάσεις.

Αρκεί μια απλή αναζήτηση με τις λέξεις «botox at 25», για να βρει κανείς χιλιάδες ανάλογα βίντεο, γεγονός που αποτυπώνει τη ραγδαία αύξηση των ενέσιμων θεραπειών, ιδίως μεταξύ των 20άρηδων ή ακόμα και των εφήβων.

Σύμφωνα με την ετήσια παγκόσμια έρευνα της Διεθνούς Εταιρείας Αισθητικής Πλαστικής Χειρουργικής (ISAPS) για το 2023, η χρήση βοτουλινικής τοξίνης (η δραστική ουσία που εμπεριέχεται στο μπότοξ) παραμένει η πιο κοινή μη χειρουργική επέμβαση τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες όλων των ηλικιακών ομάδων, με 8,8 εκατομμύρια θεραπείες να πραγματοποιούνται από πλαστικούς χειρουργούς παγκοσμίως τη χρονιά που μας πέρασε. Στη δεύτερη θέση, οι επεμβάσεις με υαλουρονικό οξύ, αυξημένες κατά 29%, έφτασαν τις 5,5 εκατομμύρια συνολικά.

Με τον φόβο του γήρατος να ξεκινά πλέον ολοένα και νωρίτερα, νεαροί άνδρες και γυναίκες σπεύδουν σε γιατρούς για να… παγώσουν τον χρόνο πάνω στο πρόσωπό τους, με το μπότοξ ως προληπτικό μέτρο. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η Αγγλία απαγόρευσε τη διενέργεια της εν λόγω θεραπείας σε άτομα κάτω των 18 ετών, με τον Τύπο να αναφέρει πως οι έφηβοι καταφεύγουν πλέον σε Σκωτία, Ουαλία και Βόρεια Ιρλανδία για τις πολυπόθητες ενέσεις.

Ωστόσο, όπως αναφέρουν οι ειδικοί, η χρήση της βοτουλινικής τοξίνης δεν μπορεί να γίνει  χωρίς τις απαραίτητες ενδείξεις ότι το πέρασμα των ετών έχει αφήσει τα σημάδια του: «Υπάρχει η τάση ολοένα και περισσότερες και νεότερες γυναίκες αλλά και άνδρες να ζητούν κάποια ενέσιμη θεραπεία. Ομως, μια κοπέλα, ένα αγόρι που έρχονται χωρίς καμία εμφανή ρυτίδα δεν μπορούν να κάνουν μπότοξ για πρόληψη. Το μπότοξ αποκτά νόημα όταν εμφανίζονται ρυτίδες.

Η χρήση σε μικρότερες ηλικίες εξαρτάται από τον εκάστοτε οργανισμό. Δηλαδή, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πιο δυνατούς μυς στην ηλικία των 28-30 ετών και στην περιοχή ανάμεσα στα δύο φρύδια έχουν πολύ βαθιά και έντονη ρυτίδα έκφρασης. Σε αυτή την περίπτωση κάνουμε μπότοξ για να την αντιμετωπίσουμε και να μη χειροτερέψει. Γενικώς, οι θεραπείες πρόληψης αφορούν κάτι που αρχίζει να δημιουργείται» εξηγεί στο «Βήμα» η πλαστική χειρουργός Μαρία Σκολαρίκου.

Ο ρόλος των social media

Πώς όμως ξεκίνησε αυτή η τάση; Κεντρικό ρόλο έπαιξαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ιδίως από τα μέσα της δεκαετίας του 2010 και έπειτα.

«Οι νέοι επηρεάζονται από τα social media, από την επίπλαστη ομορφιά που προβάλλουν. Βλέπουν στο TikTok, στο Instagram βίντεο από κοπέλες στο εξωτερικό που κάνουν ενέσιμα και ανεβάζουν την εμπειρία τους και θεωρούν ότι αντιστοιχούν σε εκείνους. Βέβαια, είναι λογικό να υπάρχει αυτή η αναζήτηση, εφόσον τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πλέον κομμάτι της ζωής μας» επισημαίνει η κυρία Σκολαρίκου.

Από το 2020 όμως, ελέω κορωνοϊού και τηλεργασίας, ρόλο έπαιξε και η πλατφόρμα Zoom. Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Facial Plastic Surgery & Aesthetic Medicine Journal, οι τηλεδιασκέψεις μπορεί να έχουν δραματικές επιπτώσεις στην ψυχολογία του ατόμου, πυροδοτούν μια αυτοκριτική αντίδραση, η οποία με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει στην αίθουσα αναμονής ενός πλαστικού χειρουργού.

Επεμβάσεις στο στήθος και ρινοπλαστική

Παράλληλα με τις ενέσιμες, ωστόσο, υπάρχουν και αισθητικές θεραπείες στις οποίες προχωρούν οι νέοι όταν συντρέχουν λόγοι και η διενέργειά τους είναι εφικτή.

Οπως υπογραμμίζει η Μαρία Σκολαρίκου, «υπάρχουν επεμβάσεις που γίνονται σε νεαρές ηλικίες και με τις κατάλληλες ενδείξεις. Τα συνηθέστερα χειρουργεία που γίνονται στις ηλικίες άνω των 18 ετών σχετίζονται με το στήθος, διότι υπάρχουν κοπέλες που μπορεί να έχουν απλασία, υποπλασία μαστών κ.ο.κ. Η ρινοπλαστική είναι μία ακόμα επέμβαση που μπορεί να θεωρηθεί αναγκαία ακόμα και σε νεαρές ηλικίες, όταν για παράδειγμα κάποιος δεν μπορεί να αναπνεύσει καλά ή έχει στραβό διάφραγμα. Με την πλαστική χειρουργική αλλάζει η ζωή τους προς το καλύτερο και αποκτούν αυτοπεποίθηση. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για ματαιοδοξία και για υπερβολή».

Καταλήγοντας, η έμπειρη πλαστική χειρουργός αναδεικνύει τον κρίσιμο ρόλο της εν λόγω ιατρικής ειδικότητας, χαρακτηρίζοντάς τη «μαγική»: «Αντιμετωπίζει μία σειρά προβλημάτων, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, από τις αισθητικές επεμβάσεις σε πρόσωπο και σώμα μέχρι τον καρκίνο του δέρματος, την αποκατάσταση μαστού μετά από μαστεκτομή, την αποκατάσταση μετά από τραυματισμούς. Αλλωστε, γεννήθηκε ως ειδικότητα της Γενικής Χειρουργικής στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στα πεδία των μαχών».

…και νυστέρι για ζητήματα ζωής και θανάτου

Ο κρίσιμος ρόλος της επανορθωτικής χειρουργικής σε περιπτώσεις καρκινοπαθών, εγκαυματιών, θυμάτων ατυχημάτων κ.λπ.

«Ημουν νέα γιατρός, με τίτλο ειδικότητας, και εργαζόμουν σε νοσοκομείο της Ελβετίας. Εκεί χειρίστηκα το περιστατικό ενός άνδρα με καρκίνο του δέρματος στην περιοχή της μύτης. Μάλιστα, ο καρκίνος είχε προχωρήσει τόσο που είχε χάσει ολόκληρη τη μύτη του και είχε αλλοιωθεί το μισό πρόσωπο, ενώ χρειάστηκε να αφαιρεθεί σημαντικό μέρος του δέρματός του από αυτά τα σημεία.

Ο καθηγητής μου μού είχε προτείνει να του βάλω μια ψεύτικη μύτη, κάτι που δεν ήταν καθόλου απλή υπόθεση. Τότε σκέφτηκα έναν διαφορετικό τρόπο επανόρθωσης. Επρόκειτο για ένα μεγάλο και πολύπλοκο χειρουργείο στο οποίο ο ασθενής συμφώνησε και τελικά πέτυχε».

Ετσι περιγράφει η Εβελιν Μπέτση, πλαστική χειρουργός με εξειδίκευση στην Αισθητική και Επανορθωτική Χειρουργική Προσώπου και Στήθους, μια καθοριστική νίκη τόσο για την ίδια όσο και για τον ασθενή της. «Σήμερα ζει, είναι πολύ καλά και ακόμη με παίρνει τηλέφωνο, κάτι που με συγκινεί ιδιαίτερα. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ».

Η περίπτωση του Σεμπάστιαν

Η ίδια έχει χειριστεί πλήθος περιστατικών επανορθωτικής χειρουργικής, όπως την περίπτωση του 15χρονου σήμερα Σεμπάστιαν, ο οποίος σε ηλικία 10 ετών είχε ένα παρ’ ολίγον θανατηφόρο ατύχημα.

«Είχα βάλει τα ρούχα μου για να στεγνώσουν πάνω στην ξυλόσομπα. Η φωτιά είχε σβήσει και είχε λίγα κάρβουνα. Ετσι, για να τη δυναμώσω, έριξα οινόπνευμα. Μόλις το πλαστικό μπουκάλι ήρθε σε επαφή με την σόμπα έκανε έκρηξη. Πήρα ολόκληρος φωτιά» περιγράφει ο ίδιος σήμερα στο «Βήμα».

Ο Σεμπάστιαν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Κορίνθου και από εκεί εσπευσμένα στην Αθήνα, όπου παρέμεινε διασωληνωμένος για τέσσερις ημέρες. Αφού κέρδισε τη μάχη για τη ζωή του, έπρεπε να δώσει ακόμα μία, εκείνη της αποκατάστασης του προσώπου του που είχε υποστεί σοβαρά και πολλαπλά εγκαύματα.

«Αρχικά φόρεσα μάσκα συμπίεσης και άλλαξα τρεις από αυτές, έβαζα κρέμες και έκανα στο πρόσωπο ενέσεις κορτιζόνης – στην αρχή με είχαν πονέσει πολύ, αλλά τώρα το έχω συνηθίσει. Πλέον το πιγούνι μου, που είχε διογκωθεί, έχει ξανά το αρχικό του σχήμα» συνεχίζει ο ίδιος αναφερόμενος στη μακρά αποκατάσταση.

«Η μάσκα με πονούσε και με πίεζε. Δεν την έβγαζα καθόλου. Τη φορούσα για σχεδόν τέσσερα χρόνια και την έβγαζα μόνο για δεκαπέντε λεπτά την ημέρα» λέει. Αργότερα, έχοντας αποχωριστεί τη μάσκα αλλά με το πιγούνι του να παραμένει δυσανάλογα μεγάλο λόγω του εγκαύματος, φορούσε στο σχολείο τη μάσκα προστασίας από την πανδημία του κορωνοϊού.

«Στην αρχή ντρεπόμουν και τη φορούσα διαρκώς, όμως οι φίλοι μου με παρότρυναν να τη βγάζω. “Βγάλ’ τη, δεν έχεις τίποτα” μου έλεγαν», θυμάται.

Ο μακρύς δρόμος της αποκατάστασης

Για την πλαστική χειρουργό, το ταξίδι της αποκατάστασης είναι μεγάλο και οι ασθενείς ευάλωτοι καθώς προτού περάσουν το κατώφλι του ιατρείου καλούνται να αναμετρηθούν με μια απειλητική για τη ζωή τους κατάσταση, που μπορεί να έχει επηρεάσει το πρόσωπο ή τμήμα του σώματός τους: «Πρέπει να τους δώσουμε χρόνο, να είμαστε πολύ επεξηγηματικοί στις απορίες τους, να νιώσουν ότι είμαστε εκεί για εκείνους».

Η αποκατάσταση από εγκαύματα, διευκρινίζει, έχει ιδιαίτερο βαθμό δυσκολίας, καθώς μπορεί να διαρκέσει ακόμα και δύο χρόνια.

«Τη χειρουργική αποκατάσταση ακολουθούν οι νάρθηκες, οι μάσκες, το ειδικό μασάζ στις ουλές από φυσικοθεραπευτές, τα πιεστικά ενδύματα που πρέπει να φοριούνται στον λαιμό και στο σώμα, ενώ δεν είναι σπάνιο να χρειαστεί επιπλέον χειρουργική επέμβαση, όπως συνέβη σε αρκετούς εγκαυματίες από το Μάτι».

Οι ουλές – «παράσημα»

Για την Εβελιν Μπέτση εξίσου σημαντική καθίσταται η συμφιλίωση και η αποδοχή του ασθενούς με τη νέα του εικόνα.

«Μια εγκαυματική ή μετεγχειρητική ουλή δεν πρόκειται ποτέ να γίνει σαν το αρχικό δέρμα. Είναι πολύ σημαντικό ο ασθενής να δεχτεί τις ουλές του και να τις αγαπήσει, καθώς η ομορφιά μπορεί να βρίσκεται ακόμα και εκεί» λέει, σημειώνοντας πως πάντοτε υπενθυμίζει ότι αποτελούν τα «παράσημα» σε μία μάχη που δόθηκε και εν τέλει κερδήθηκε.

Σήμερα ο Σεμπάστιαν συνεχίζει τις ενέσεις κορτιζόνης αλλά και μια θεραπεία με laser που τον βοηθά ώστε το χρώμα του πιγουνιού να προσεγγίσει εκείνο του υπόλοιπου προσώπου του. «Σήμερα βάζω ενυδατικές κρέμες και προσέχω πολύ τον ήλιο. Ολα είναι μια χαρά» δηλώνει λίγο προτού αναχωρήσει για ένα ακόμα απογευματινό μπάνιο με φίλους στη θάλασσα.

Συντονισμός: Αγγελος Σκορδάς

Γράφουν: Ηλιάνα Δανέζη, Χρήστος Λογαράς

Επιμέλεια: Παναγιώτης Σωτήρης