Είχε ξημερώσει ακόμη μια Κυριακή του Μαΐου· ακόμη μια Κυριακή σαν όλες τις άλλες, που για κάποιους όμως δεν έμοιαζε αργία αλλά μια ακόμα εξαντλητική καθημερινή. Τους τελευταίους δεκαπέντε μήνες οι επαγγελματίες Υγείας δεν έχουν πάρει ρεπό και άδειες, δεν έχουν χαρεί το κυριακάτικο τραπέζι με τους αγαπημένους τους όπως θα ήθελαν, ενώ εξακολουθούν να σφίγγουν τα χείλη για ακόμη μία φορά μέχρι να τελειώσει το ωράριο της βάρδιας.
Ομως αυτή, η δεύτερη Κυριακή του Μάη, δεν είναι σαν όλες τις άλλες· είναι η Γιορτή της Μητέρας και οι μανούλες όλου του κόσμου περιμένουν τις αγκαλιές των παιδιών τους, τα χάδια και τα φιλιά, τα ποιήματα, τα λουλούδια και τις ζωγραφιές τους. Αυτή την Κυριακή λοιπόν, όπως και πολλές άλλες εργαζόμενες μητέρες, έτσι και εγώ ξεκίνησα για την 24ωρη εφημερία μου στη ΜΕΘ COVID-19, ξεγλιστρώντας πολύ ήσυχα από τη μέσα πόρτα, προσέχοντας να μην ξυπνήσω τα παιδιά μου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
