Ο Ζαχαριάδης είχε τη δική του οπτική για τον ρόλο του ΚΚΕ. «Καινούργια κατάσταση – καινούργια καθήκοντα» διακήρυξε ενώπιον των αποδεκατισμένων στελεχών που συμμετείχαν στην 6η Ολομέλεια, υπερπροβάλλοντας τη σημασία της «αποστασίας του Τίτο», που ήρθε σε ρήξη με τον Στάλιν το 1948 εγκαταλείποντας στη μοίρα του τον ΔΣΕ, για την ήττα στον Γράμμο και στο Βίτσι σε συνδυασμό με τη μη έγκυρη επίλυση του προβλήματος των εφεδρειών. Ο Ζαχαριάδης στην ομιλία του παραδέχθηκε ότι «θα ‘ταν μεγάλο λάθος αν, μέσα στις καινούργιες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, το ΚΚΕ συνέχιζε μέχρι τέλους τον ένοπλο αγώνα που δεν πρόσφερε πια προοπτική επιτυχίας και που έτσι θα οδηγούσε σε μια καταστροφή». Ωστόσο, για τον Ζαχαριάδη «οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ, παρά τη μοναρχοφασιστική επιτυχία στο Βίτσι-Γράμμο, παραμένουν άθιχτες και με το όπλο παρά πόδα». Πίστευε δε ότι παρά την ορθή «ταχτική της υποχώρησης», η κατάσταση στην Ελλάδα «παραμένει επαναστατική». Και εκτιμούσε ότι από την ικανότητα του ΚΚΕ να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες «σε συνδυασμό με τις μάχες που δίνουν τα ένοπλα τμήματά μας» (όσα είχαν παραμείνει σε Πελοπόννησο, Ρούμελη, Θεσσαλία, Ηπειρο, Μακεδονία-Θράκη και νησιά), «θα εξαρτηθεί αν η υποχώρηση θα εξελιχθεί σε λίγο ή πολύ πιο μακρόχρονη στρατηγική σύμπτυξη δυνάμεων, ή σε ταχτικό χειρισμό αναδιάταξης και ανασύνταξης των δυνάμεων σε σύντομο διάστημα για το πέρασμα πάλι στην επίθεση», εκτίμηση που διαψεύστηκε παταγωδώς.