Η δεκαετής οικονομική κρίση άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στις ζωές πολλών νέων ανθρώπων. Τις δύσκολες δεκαετίες του ’60 και του ’70 η μετανάστευση λειτούργησε ευεργετικά για τη χώρα αφού οι περισσότεροι νέοι που έφευγαν για σπουδές επέστρεφαν αργότερα στελεχώνοντας πανεπιστήμια, οργανισμούς και διοίκηση συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη και πρόοδο της χώρας. Η μετανάστευση όμως στα χρόνια της πρόσφατης κρίσης, η φυγή σωστότερα στο εξωτερικό των νέων ανθρώπων δεν είχε τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτή τη φορά οι υψηλών προσόντων νέοι αναζητούσαν μονιμότερη εγκατάσταση στην αλλοδαπή χωρίς μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς επιστροφής. Και αν οι πολλαπλές έρευνες που διεξήχθησαν αναδείκνυαν την έλλειψη αξιοκρατίας στη χώρα ως την κυριότερη αιτία μετανάστευσης, πολύ γρήγορα οι πενιχροί μισθοί και οι ελάχιστες θέσεις εργασίας αποδεικνύονταν εξίσου απαγορευτικοί λόγοι για οποιονδήποτε σχεδιασμό είτε παραμονής στη χώρα είτε επιστροφής των νέων επιστημόνων.
Στα πανεπιστήμια ο αυστηρός περιορισμός στην προκήρυξη νέων θέσεων καθηγητών και η υποχρηματοδότηση της έρευνας αποδείχτηκαν παράγοντες στραγγαλισμού της ανάπτυξης του δημόσιου Πανεπιστημίου. Και αν οι θετικές επιστήμες και οι επιστήμες υγείας είχαν μία ευκολότερη πρόσβαση σε άλλες πηγές χρηματοδότησης, όπως προγράμματα από τη βιομηχανία και κλινικές μελέτες, οι ανθρωπιστικές επιστήμες υπέστησαν δραματικό περιορισμό και σε ανθρώπινο δυναμικό και σε χρηματοδότηση της έρευνάς τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
