Μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις είναι – ή θα έπρεπε να είναι – η Δικαιοσύνη και το σύστημα λειτουργίας της. Η απονομή της είναι μία από τις ηθικές ασφάλειες των οργανωμένων κοινωνιών. Οσο ο κόσμος γίνεται πιο μεγάλος, πιο πολύπλοκος, πιο ανταγωνιστικός και ο άνθρωπος είναι όλο και πιο εύκολο να ζητήσει την προσωπική του «σωτηρία» μέσα από αδικήματα που μπορεί να είναι από πλημμεληματικού έως κακουργηματικού χαρακτήρα, οι κοινωνίες καλούνται να παρέμβουν. Πρωτίστως στην πρόνοια, στο να μην αφήσουν να δημιουργηθεί το περιβάλλον που απελευθερώνει τον σκοτεινό εαυτό μας. Η δικαιοσύνη θα έπρεπε να έπεται. Οχι ως εκδικητής, ούτε επιβάλλοντας ποινές παραδειγματισμού, αλλά ως ένας χορδιστής πιάνου που κουρδίζει εκ νέου συμπεριφορές για να μπορούμε αν ζούμε μαζί και να μη σκοτωθούμε.
Οι άνθρωποι πάντα θα αδικούμε, πάντα θα κάνουμε από απλές ρεμούλες μέχρι μεγάλα εγκλήματα, πάντα οι αστάθμητοι παράγοντες του θυμού, του παρορμητισμού και της επιπολαιότητας θα δημιουργούν τα εξ αμελείας, όπως και τα μελετημένα θα δημιουργούν τα δόλια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
