Η εκλογολογία ενταντικοποιεί και τις ελληνοποιήσεις

Στα όρια ενός γνωστού και μη εξαιρετέου πολιτικού «φαινομένου» κινούνται οι ελληνοποιήσεις που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες ημέρες, καθώς ο αριθμός τους έφθασε τις 611 (!) μόλις σε τρεις ημέρες κυκλοφορίας της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως. «Το Βήμα» καταμέτρησε μπαράζ αποφάσεων, δημοσιευμένες σε συνολικά 60 ΦΕΚ, τεύχους Β’, με ημερομηνίες 28 Σεπτεμβρίου 2018, 2 Οκτωβρίου 2018 και 4 Οκτωβρίου 2018. Ο κύριος όγκος τους αφορά την απόκτηση ιθαγένειας από αλλοδαπούς, ενώ ελάχιστες περιπτώσεις συνδέονται με πολιτογραφήσεις, τόσο ομογενών όσο και αλλοδαπών.

Η κυβέρνηση εμφανίζεται να «πατάει» πάνω στο νομικό πλαίσιο, ορθώς θεσμοθετημένο κατά τα άλλα για τους αλλοδαπούς μετανάστες, προς ίδιον εκλογικό όφελος, αντίθετα από ό,τι θα περίμενε κανείς από μια εξουσία με αριστερό πρόσημο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ορισμένες εκ των αποφάσεων έχουν να κάνουν με ανηλίκους στους οποίους χορηγείται η ελληνική ιθαγένεια καθώς έχουν μετέλθει της ελληνικής παιδείας, θα πρέπει ωστόσο να συνυπολογιστεί το γεγονός ότι κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς βρίσκονται οριακά, ή προσεγγίζουν, την ηλικία ψήφου – οι εκλογές δεν έχουν έλθει άλλωστε ακόμη.

Εγκυρες πηγές κάνουν λόγο για έντονη, αν και λανθάνουσα προς το παρόν, δυσαρέσκεια σε επιτελεία κομμάτων και κύκλους της Δικαιοσύνης, καθώς οι αποφάσεις εκδίδονται σε μια περίοδο που λογίζεται ως προεκλογική και υπάρχουν ήδη εκπεφρασμένοι – δημοσίως – φόβοι για «αθρόα επέλαση ελληνοποιήσεων».

Η τακτική δεν είναι βεβαίως πρωτότυπη. «Υπό την απειλή της φθοράς, πολλά κυβερνητικά επιτελεία έχουν κατά καιρούς καταφύγει στη λύση των ελληνοποιήσεων, προκειμένου να αντισταθμίσουν – στην κάλπη – την απώλεια ψηφοφόρων. Υπήρξαν εποχές, ας μην ξεχνάμε, που το εκλογικό αποτέλεσμα είχε χαρακτήρα ντέρμπι και κρίθηκε με σχετικά μικρή διαφορά ψήφων» σημειώνουν.

Δεν έχουν περάσει άλλωστε παρά ελάχιστοι μήνες από τον Μάιο, οπότε ένας άνθρωπος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πρώην ευρωβουλευτής και νυν ανεξάρτητος, ο Νότης Μαριάς, είχε προϊδεάσει – από διαφορετική αφετηρία, βεβαίως – περί «μαζικής χορήγησης ιθαγένειας» και «αλλοίωσης του εκλογικού αποτελέσματος», υποβάλλοντας ερώτημα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον πρώτο αντιπρόεδρό της Φρανς Τίμερμανς.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που επικαλούνταν ο ίδιος ενώπιον του ευρωπαϊκού οργάνου, οι μετανάστες που δικαιούνται να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια, σύμφωνα με τα κριτήρια που έχει θέσει το υπουργείο Εσωτερικών, ανέρχονται σε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες.

Σε κάθε περίπτωση, η θέση της Ευρώπης είναι λεπτή. Το όποιο φαινόμενο μαζικής χορήγησης ιθαγένειας αντιβαίνει ασφαλώς στα ευρωπαϊκά πρότυπα, πλην όμως το ποιος επιτρέπεται να ψηφίσει, να συμμετάσχει στις εκλογές και ποιος λαμβάνει την εθνική ιθαγένεια συνιστά εθνική αρμοδιότητα.

Το δικαίωμα χορήγησης ιθαγένειας υπό ορισμένες συνθήκες και συγκεκριμένους όρους είναι εθνικό κυριαρχικό δικαίωμα των χωρών-μελών, ως εκ τούτου η δυνατότητα παρέμβασης περιορίζεται δραστικά.