H αυτο-οργάνωση είναι ένας όρος και μια πρακτική που όπως πολλοί άλλοι δεν έχει γλιτώσει τις παρεξηγήσεις. Κάποιοι την ταυτίζουν με αναρχικές κομμούνες, με αριστερίστικες ουτοπίες και γενικά της δίνουν ένα πολιτικο-ιδεολογικό πρόσημο. Σαφώς και έχει, άλλα όχι τόσο στενό. Στην αυτο-οργάνωση πολλές φορές σε αναγκάζει το ένστικτο της επιβίωσης. Αν δεν κάνεις κάτι μόνος σου, πεθαίνεις, απλό.

Ετσι κι αλλιώς όλα είναι πολιτική στάση. Οταν τα περιμένεις όλα από το κράτος είναι πολιτική νοοτροπία, όταν πιέζεις την πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της είναι επίσης πολιτική στάση διεκδίκησης. Σε εποχές που το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού «δεν χωράμε όλοι» αρχίζει να δηλώνεται δίχως αιδώ και να αποενοχοποιείται από τον κυνισμό του σε μεγάλη μερίδα ανθρώπων, το να αγωνίζεσαι για τα αυτονόητα των οργανωμένων κοινωνιών είναι μονόδρομος. Ως εδώ καλά.

Τι γίνεται όμως μέχρι να το καταφέρεις; Ποιον ακριβώς τιμωρείς παραιτούμενος από τη λύση, όταν μάλιστα έχει να κάνει άμεσα με τη ζωή σου; Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω τις ειδήσεις για δασκάλους, καθηγητές και γιατρούς που αναγκάζονται να παραιτηθούν και να φύγουν από τα νησιά λόγω αδυναμίας εύρεσης στέγης. Είσαι νησιώτης, το κράτος δεν έχει μεριμνήσει για κάτι τόσο αυτονόητο, ποια ακριβώς είναι η στάση σου; Μένεις δίχως ειδικευμένους γιατρούς και δασκάλους για τα παιδιά σου. Γιατί; Για να μη χαθούν εισοδήματα από τα rbnb σου;

Δηλαδή αν μαζευτούν σε ένα καφενείο όλοι όσοι νοικιάζουν καταλύματα για το καλοκαίρι, δεν μπορούν να λύσουν ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα. Δεν μπορούν ρεφενέ όλοι μαζί να «θυσιάσουν», να χρηματοδοτήσουν δύο-τρία σπιτάκια για να μείνουν αυτοί οι άνθρωποι. Πόσο θα είναι το κόστος που αναλογεί στον καθένα; Σε πολλά νησιά δεν θα είναι περισσότερα από πενήντα ευρώ τον χρόνο για τον κάθε ιδιοκτήτη. Πώς γίνεται να μην αναλαμβάνουν μια τέτοια πρωτοβουλία οι δήμαρχοι; Ακατανόητο.

Ας υποθέσουμε πως υπήρχε μια δημοτική υπηρεσία που έπαιρνε τα σκουπίδια από το διαμέρισμά σου και τα κατέβαζε στον δρόμο. Λόγω περικοπών αυτή η υπηρεσία παύει να λειτουργεί. Κι εσύ τι κάνεις; Αντί να κατεβάσεις τα σκουπίδια μόνος σου, τα στοιβάζεις, τα αποθηκεύεις στο μπαλκόνι σου.

Δεν αθωώνεις κανέναν για την ανεπάρκειά του ούτε δημιουργείς δεδικασμένα αν παλέψεις για τη ζωή σου όταν σε παρατάνε στην τύχη σου. Αλλος είναι ο στίβος της διεκδίκησης και πρέπει να είσαι μονίμως παρών, τίποτα δεν είναι κερδισμένο για πάντα. Η θεωρία της επιλογής ασθενών άρχισε να διατυπώνεται, το ακούσαμε πρόσφατα. Δεν μπορεί να τους αφήσουμε να περάσουν μια τέτοια νοοτροπία ως αναγκαία και ωφέλιμη για το σύνολο. Ομως θα θυσίαζες ποτέ τη ζωή του παιδιού σου για να τους τιμωρήσεις; Δεν θα έκανες τα πάντα για να πάρει τη θεραπεία που έχει ανάγκη;

Η αυτο-οργάνωση δεν είναι παραίτηση από τη συλλογική διεκδίκηση. Αντιθέτως μας μαθαίνει να παλεύουμε σε εποχές που η απογοήτευση και οι θεωρίες των μοναδικών λύσεων μας πηγαίνουν καρφί στον Μεσαίωνα.