Κανένας «ξένος» δεν μπορεί να με προδώσει, και κατ’ επέκταση δεν μπορεί να με κάνει να ντραπώ για λογαριασμό του. Αυτά είναι προνόμια που έχουν μόνο οι δικοί μου άνθρωποι, οι πολύ δικοί μου. Αρα, δεν εκπροσωπούμαι και από κανέναν πέρα από τις επιλογές ζωής που είναι μια χούφτα άνθρωποι.
Με αφορμή τον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, αρχίσαμε πάλι τις προδοσίες και τις ντροπές, αλλά και τις περηφάνιες. Ολες εκείνες τις αιχμηρές λέξεις που δεν αντιστοιχούν σε τίποτα άλλο πέρα από την ανάγκη μας να εκφράσουμε τον «ορθό» λόγο σε πράγματα που δεν έχει καμία θέση και κανένα νόημα. Οι άνθρωποι εκπροσωπούν τους κόπους τους, τα χαρίσματά τους, την τύχη τους, την ατυχία τους. Ο καθένας και ο κόσμος του, οι αγωνίες του, οι θρίαμβοί του. Εμείς ταυτιζόμαστε για όσο κρατάει ένας αγώνας ή ένας διαγωνισμός γιατί είναι κάπως πληκτικό να μην είσαι με κάποιον, η ουδετερότητα δεν έχει πλάκα.
Εχω τρελαθεί και έχω αρρωστήσει αρκετές φορές από ελληνικές ήττες στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα συμμέτοχος ούτε στον θρίαμβο ούτε στην πανωλεθρία, δεν είναι δικές μου μάχες, είναι εκείνων που τις δίνουν στο γήπεδο. Και αφού πρέπει να επιλέξω κάποιον, επιλέγω ενστικτωδώς εκείνον που μιλάει την ίδια γλώσσα με εμένα και έχει μεγαλώσει στα ίδια τοπία, την ίδια εποχή. Και όλα μου τα συναισθήματα κρατούσαν λίγες ώρες.
Εχουμε κάνει όλες τις γιορτές να φαίνονται μάχες. Σαν να παίζεις ένα επιτραπέζιο με φίλους στο σπίτι. Σε άλλη κλίμακα βεβαίως, αλλά πρέπει να είσαι πολύ αρρωστάκι για να το πάρεις προσωπικά και να θέλεις να νικήσεις με οποιοδήποτε κόστος. Λένε πως ο χαρακτήρας μας φαίνεται στο πώς οδηγούμε και στο πώς συμπεριφερόμαστε στα παιχνίδια.
Θυμάμαι τον βουλευτή, Γεράσιμο Γιακουμάτο να βγαίνει από το «Καραϊσκάκη» μετά την ήττα από την Τουρκία με 4-1 το 2007 στο ποδόσφαιρο και να μιλάει στις κάμερες για ντροπή της Ελλάδας αναφερόμενος στους παίκτες. Μπορεί να ενόχλησε που ήταν και παραμονή της 25ης Μαρτίου και δεν μπορεί τέτοια μέρα να μας νικάνε οι Τούρκοι μέσα στο σπίτι μας. Στον επαναληπτικό νικήσαμε μέσα στην Τουρκία με 1-0, προσπεράσαμε τους Τούρκους στη βαθμολογία και προκριθήκαμε στο Εuro της επόμενης χρονιάς. Τα λιοντάρια της Ελλάδας είχαν κάνει το χρέος τους ξεπλένοντας την ντροπή. Θα μπορούσαμε εύκολα να επεκτείνουμε τα αισθήματά μας εθνικής περηφάνιας ή εθνικής ντροπής σε εκείνους που θεσμικά μάς εκπροσωπούν, τους εκλεγμένους πολιτικούς, αλλά μάλλον θα στενοχωρηθούμε όλοι μας.
Οι άνθρωποι έτυχε να γεννηθούμε σε έναν τόπο, να μιλάμε μία γλώσσα και να οφείλουμε να διαφυλάξουμε, να πολλαπλασιάσουμε ή και να αλλάξουμε αυτό που μας παραδόθηκε ως ακριβή κληρονομιά. Αυτή η συλλογικότητα είναι απαραίτητη αλλά από την άλλη ο καθένας είναι μόνος του με τη ζωή του. Οπως έγραψε ο Βασίλης Δημητρίου, «Δεν υπάρχει θεωρία – ούτε τρένα ούτε πλοία – κι ο καθένας το παλεύει – όπως ξέρει και μπορεί».
