Θα πει ψέματα όποιος ισχυριστεί ότι ακόμη και στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η Δικαιοσύνη ήταν υπόδειγμα ανεξαρτησίας, ακεραιότητας και ευθυκρισίας. Δεν ήταν.
Θα πει όμως επίσης ψέματα όποιος συμπληρώσει ότι η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης να ελέγξει, να καθυποτάξει και να χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη έχει προηγούμενο. Δεν έχει.
Οι καταγγελίες των δικαστικών ενώσεων και μεμονωμένων δικαστικών για απερίγραπτες παρεμβάσεις, η καταφανής λειτουργία ενός κυβερνητικού κυκλώματος που συνδυάζει το παραδικαστικό με το παρακρατικό, ακόμη και η στρατολόγηση ενός απερίγραπτου δημοσιογραφικού υποκόσμου πιστοποιούν ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε όριο – τουλάχιστον για το μέτρο μιας δημοκρατίας…
Στην προκειμένη περίπτωση ο έλεγχος της Δικαιοσύνης δεν διατυπώνεται απλώς ως αθέμιτη επιθυμία που κάθε πολιτική εξουσία θα μπορούσε να γλυκοκοιτάξει.
Αλλά ως ένα σχέδιο που θα επιτρέψει στη συγκεκριμένη πολιτική εξουσία να επιβληθεί και να διαιωνίσει την κυριαρχία της.
Προτού ακόμη γίνουν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, διατύπωσαν από κοινού και δημόσια ένα πρόγραμμα δικαστικής εκκαθάρισης και ηθικής εξόντωσης των αντιπάλων τους.
Η πολιτική ατζέντα τους θύμιζε περισσότερο δικόγραφο. Και η ρητορική τους δικαστική αγόρευση.
Μόνο που η απειλή τελικά είναι το ίδιο το σχέδιο.
Δεν αποτελεί το εργαλείο μιας ηθικής ανάγκης αλλά μιας πολιτικής κατάχρησης. «Να βάλουμε κάποιους φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές».
Είναι το σημείο όπου η Ακροδεξιά και η ακροαριστερή αποστροφή για την ανοιχτή δημοκρατία τέμνονται και αλληλοτροφοδοτούνται.
Δυστυχώς η Δικαιοσύνη αποδείχτηκε ο κατεξοχήν τομέας όπου κύλησε ο ΣΥΡΙΖΑ και βρήκε τους ΑΝΕΛ. Είναι διαποτισμένοι από την ίδια ακριβώς λογική δίωξης και ελέγχου, εκβιασμού και συναλλαγής, καταγγελίας και θράσους.
Εχουν την ίδια μνησίκακη, μισαλλόδοξη και συμπλεγματική θεώρηση της κοινωνίας.
Ο Παπαγγελόπουλος τις προάλλες έχρισε τον εαυτό του εκπρόσωπο της «μεσαίας τάξης» απέναντι στις «ελίτ».
Αλλά δεν είναι μόνοι.
Θα μπορούσε άραγε να λειτουργήσει αυτό το κύκλωμα χωρίς συμπράξεις, συνέργειες και συνενοχές στα ανώτατα κλιμάκια της Δημοκρατίας;
Θα μπορούσε να επιβιώσεις χωρίς πολιτικές ανοχές και καλύψεις;
Υποθέτω πως όχι. Και γι’ αυτό οι ευθύνες για την αθλιότητα δεν περιορίζονται στα ανθρωπάκια που υποδύονται τους αδιάφθορους.
Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στον καιρό τους.
Διότι το έργο φυσικά τελειώνει. Οχι απαραιτήτως επειδή εξαντλήθηκε η παράνοιά τους. Αλλά επειδή η νοσηρότητά τους εξάντλησε την κοινωνία.
