Του Χρήστου Κουλούρη
«Το να σπουδάσω στην Πάτρα, αφήνοντας την Αθήνα, που είναι το πατρικό μου, δεν ήταν αυτονόητο. Αν είχα μπει Αθήνα θα ήταν απλό. Θα συνέχιζα να μένω με τους γονείς μου. Η οικογένειά μου δεν έχει την άνεση για να συντηρήσει τα έξοδα φοιτητικής στέγης. Αν δεν βρισκόταν ο συγκάτοικος, ένα έτος μεγαλύτερος από μένα, στην ίδια σχολή, που αναζητούσε άτομο για να μοιραστεί τα 320 ευρώ του ενοικίου, πιθανώς να μην μπορούσα να σπουδάσω εκτός Αθήνας. Ισως να μην είχα καν γραφτεί στο Πολυτεχνείο Πατρών. Και να ξαναέδινα Πανελλήνιες. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να πω πως πέρασα καλά το πρώτο έτος. Η συγκατοίκηση ήταν αναγκαστική. Δεν είχα άλλη επιλογή. Τον συγκάτοικο δεν τον γνώριζα προηγουμένως. Ημουν εγκλωβισμένος στο σπίτι με έναν άνθρωπο που δεν κάναμε καθόλου παρέα και με τον οποίο ούτε στην πορεία γίναμε φίλοι. Απλώς μοιραζόμασταν το ίδιο σπίτι, τους λογαριασμούς και τις δουλειές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
