Ζω μόνιμα στην πόλη της Νέα Υόρκης τα τελευταία τρία χρόνια. Η Νέα Υόρκη είναι ένας κρατήρας από διαμάντια, με μεγάλη ιστορία. Τίποτε στο παρελθόν δεν σταμάτησε τους ρυθμούς της ζωής. Ούτε το Κραχ του 1929, ούτε ο B’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ούτε o Σεπτέμβρης του 2001, ούτε και η πτώση της Lehman Brothers το 2008. Τώρα όμως; Με την πανδημία του κορωνoϊού έχουν όλα αλλάξει. Μαρσάρει ο θάνατος που είναι εντός των τειχών. Το Μανχάταν ειδικά, από κέντρο της παγκόσμιας οικονομίας είναι πλέον ένα ghost city. Οι άνθρωποι βγαίνουν τρομοκρατημένοι έξω από το σπίτι, σχεδόν παραμιλούν.
Οι δρόμοι έχουν αδειάσει. Τα τρένα επίσης. Κανείς δεν τείνει ένα χέρι βοηθείας. Οι χειραψίες σταμάτησαν. Διάφορες φοβίες αναδύονται στην επιφάνεια. Στην αρχή μάσκα φορούσαν μόνο οι κινεζικής και οι κορεατικής καταγωγής, τώρα φορούν περισσότεροι. Τα σχολεία έχουν κλείσει μέχρι τις 20 Απριλίου και μετά από λίγες ώρες έκλεισαν και τα εστιατόρια, τα καφέ, τα μπαρ και τα θέατρα. Χιλιάδες βρίσκονται και παραμένουν μέσα στα γηροκομεία, χωρίς να έχουν άλλη επιλογή. Από την άλλη, όλοι παρακολουθούν τα νέα στην τηλεόραση, ακόμη και όσοι δεν το έκαναν ποτέ πριν. Θερίζει ο θάνατος στις γειτονίες. Τώρα που ο Θεός ξέχασε τον άνθρωπο, μπορεί ο ίδιος να βρει τον εαυτό του; Εκεί που υπήρχε φως, τώρα υπάρχει σκοτάδι.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
