Το υπουργείο Υγείας έθεσε σε διαβούλευση το νομοσχέδιο με τον ανωτέρω τίτλο. Προφανώς αναφέρεται στα «νοσοκομεία» του ΕΣΥ. Από τους 9 «στόχους» του οι 8 είναι ιατρο-κεντρικοί και 1 αφορά τις «μαίες στο σπίτι». Η πιλοτικά εφαρμοζόμενη εξάμηνη κλινική άσκηση των πτυχιούχων γιατρών βοηθά τη μετέπειτα υπηρεσία τους στην ύπαιθρο (αγροτικό), συνεπώς την εξω-νοσοκομειακή φροντίδα. Προσθέτει περιφερειακά συμβούλια κρίσης γιατρών ΕΣΥ στα ήδη τοπικά (νοσοκομειακά), με στόχο αποτελεσματικότερες προσλήψεις. Μεταφέρεται η διαδικασία τοποθέτησης γιατρών για ειδικότητα στα νοσοκομεία κατά ομάδες αυτών που θα καθοριστούν. Συμπληρώνεται ο τρόπος επιλογής και αξιολόγησης συντονιστών διευθυντών και προσωρινού ορισμού διευθυντών τμημάτων ή μονάδων Ιατρικών Υπηρεσιών των νοσοκομείων. Αξιολογούνται ετήσια οι επικουρικοί γιατροί. Προάγεται η σύσταση κι άλλων Τμημάτων Επειγόντων Περιστατικών. Ρυθμίζονται θέματα του ΚΕΣΥ, νοσηλευτικού κ.ά. προσωπικού, διακομιδών και ιδιωτικών κλινικών. Τέλος, αυτό που απασχόλησε περισσότερο ιατρικούς συλλόγους, την πολιτική υγείας και τα ΜΜΕ («Βήμα» 30/10) ήταν ο «εκσυγχρονισμός» της απασχόλησης (μερικής ή αποκλειστικής) των γιατρών του ΕΣΥ (νέων ή παλαιών).
Κατ’ αρχάς ήταν και είναι δεδομένο ότι χρειάζεται μια συνολική μεταρρύθμιση του εθνικού συστήματος υγείας σε όλες τις βαθμίδες του. Αν επικεντρωθούμε στα νοσοκομεία, που βγαίνουν από την «αναστάτωση» της πανδημίας, αναμένεται ακόμα να γίνει πράξη η από πέρυσι εξαγγελία ενός νέου «χάρτη», που θα βελτίωνε τις «διασυνδέσεις» των νοσοκομείων με τη δημιουργία αποτελεσματικών «ομάδων» νοσοκομείων, που και το παρόν νομοσχέδιο αναφέρει στην εξειδίκευση των γιατρών, χωρίς όμως να το «εξειδικεύει». Κατά δεύτερον, τα νοσοκομεία έχουν και διοικήσεις, διοικητικο-οικονομικές και τεχνικές-ξενοδοχειακές υπηρεσίες, που μαζί με τις ιατρο-νοσηλευτικές χρήζουν βελτίωσης «διασυνδέσεων» και «συνενώσεων» που δεν έγιναν με στόχο να βελτιώσουν την ποιότητα των υπηρεσιών, αλλά και να εξοικονομήσουν πόρους (ανθρώπινους, οικονομικούς, κ.ά.). Περαιτέρω, όπως λέμε στην πρώτη διοικητική αρχή του «στρατηγικού σχεδιασμού», αλλά αναφέρθηκε και στην πολιτική εφαρμογή του «προσωπικού» γιατρού, κάθε προσπάθεια αλλαγής χρειάζεται: α. την αναφορά της αναγκαιότητάς της (το γιατί δηλαδή), β. τον τρόπο που θα γίνει (το πώς δηλαδή), γ. τα συνολικά αποτελέσματα που θα έχει κυρίως για πολίτες-ασθενείς και δευτερευόντως για επαγγελματίες υγείας. Εδώ, δηλαδή, βλέπουμε ίσως το τελευταίο, αλλά μάλλον μέρος αυτού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
