Μεγαλώνοντας έρχεσαι πιο κοντά σε πράγματα και καταστάσεις που η απόσταση που είχες κατά τη διάρκεια της νεότητάς σου άφηνε την πολυτέλεια της εύκολης κρίσης, της αφ’ υψηλού αντιμετώπισης, της απολυτότητας. Το ένα είναι ο θάνατος κοντινών σου ανθρώπων και το άλλο οι αρρώστιες που χρήζουν κάποιας αντιμετώπισης έξω από τις επιλογές που μπορείς να διαχειριστείς.
Δεν λύνονται όλα με την αγάπη, το οικείο περιβάλλον, τους δικούς σου ανθρώπους. Τουλάχιστον δεν λύνονται μόνο με αυτά. Το τελευταίο διάστημα έζησα από κοντά τις περιπτώσεις δύο φίλων που κλήθηκαν να πάρουν μια απόφαση που τους ξεπερνούσε. Να υπογράψουν για τη μακρά και ίσως οριστική νοσηλεία δικών τους ανθρώπων. Ο ένας για τη μητέρα του, της οποίας η άνοια ήταν τόσο προχωρημένη ώστε χρειαζόταν εξειδικευμένη φροντίδα, δεν αρκούσε πια μια γυναίκα να την προσέχει σπίτι, και ο δεύτερος να δώσει τη συγκατάθεσή του για την είσοδο («εγκλεισμός» ήταν δυστυχώς η πρώτη λέξη που μου ήρθε αλλά την άλλαξα) του μεγάλου του αδερφού σε ψυχιατρικό κατάστημα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
