Πέρα από τις συχνά κατασκευασμένες υπερβολές και εντάσεις στην πολιτική αντιπαράθεση, μια συνθήκη αμηχανίας μοιάζει να έχει στέρεα εγκατασταθεί στο υπόβαθρο των πραγμάτων. Μπροστά στη συνθετότητα της νέας κατάστασης, όπως αυτή διαμορφώνεται σε κύρια μέτωπα, από τη θεσμική λειτουργία, το ενεργειακό ή την τουρκική απειλή, τα εσωτερικά ζητήματα συνοδεύονται από μια αμήχανη αντιμετώπιση, μια επίμονη αμφιβολία περί του πρακτέου.
Η αμηχανία είναι μια διαρκής επιφύλαξη, μια αδυναμία λήψης τολμηρών αποφάσεων, μια περιστροφή γύρω από τη διαμορφωμένη κατάσταση, ένας φόβος αντιμετώπισής της. Η διστακτικότητα που προκύπτει πολλαπλασιάζει τα διλήμματα, η αμηχανία είναι ακριβώς ο εγκλωβισμός στη λογική τους.
Τόσο η Κυβέρνηση όσο και η Αντιπολίτευση μοιάζει να παλεύουν αναποτελεσματικά με αυτόν τον εγκλωβισμό. Την ώρα που μια φυγή εμπρός είναι αναγκαία, το βάρος του παρελθόντος δεσμεύει τη σκέψη σε παλαιούς «δοκιμασμένους» τρόπους, όσο και αν αυτοί πασίδηλα πλέον συντηρούν την ακινησία και τρέφουν την αμήχανη πάντα αδράνεια που αυτή γεννά.
Οι παρακολουθήσεις και ο πολιτικός χειρισμός τους υπακούουν σε αυτό το πνεύμα. Την ώρα που όλοι αντιλαμβάνονται την προβληματική που επικρατεί και την ανάγκη αλλαγής της, η αμηχανία για μια συνολικά άλλη πορεία αφήνει ανοιχτό τον δρόμο για την κυριαρχία των παλαιών μεθόδων. Για την Κυβέρνηση, η αμηχανία που στο βάθος τη χαρακτηρίζει για την πορεία, ο δισταγμός της μεταξύ τομών και των κινδύνων που αυτές κυοφορούν, είναι αυτή μια κατάσταση πολιτικά φθοροποιός, που πάντοτε, όπως διδάσκει η ζωή, καταγράφεται στην κάλπη.
Η σχετική πολιτική επιχειρηματολογία της Κυβέρνησης έχει αμήχανα και αυτή εξαντληθεί. Θα ζυγιστεί στην ώρα της. Αυτό που τις τελευταίες ημέρες όμως αποτυπώνει την ένταση της κυβερνητικής αμηχανίας, ακόμη και ως προς τον εαυτό της, είναι η συζήτηση που η ίδια άνοιξε για δεύτερη αλλαγή του εκλογικού νόμου. Η αμηχανία μπροστά στο πολιτικό μέλλον της γίνεται εδώ αγωνία και φόβος. Και αυτός συμπληρώνεται με αυτοαναφορικά πολιτικά επιχειρήματα περί αστάθειας και σχετικών κινδύνων.
Δίπλα η Αντιπολίτευση, παρά τον άπλετο χρόνο που διέθετε για πολιτικές επεξεργασίες και προτάσεις, παραμένει σε μια ακινησία βαριάς πολιτικής αδυναμίας, να ξεφύγει δηλαδή από τον γνωστό και φθαρμένο εαυτό της, που αναποτελεσματικά με κάθε ευκαιρία υπερτονίζει, σε ένα περιβάλλον αμφιβολίας, ανησυχίας και απειλητικών δυσκολιών.
Ζούμε μια παρατεταμένη στιγμή ακινησίας. Είτε αυτό είναι αποτέλεσμα μιας ανεπίγνωστης αμηχανίας μπροστά στις πρωτόγνωρες συνθήκες είτε πρόκειται για την έκφραση μια δειλής συλλογικής πολιτικής συνείδησης, η διαμορφωμένη ήδη ορμή των πραγμάτων θα μας αγνοήσει στην κίνησή της. Η μεταβατική περίοδος που διανύουμε θα φέρει απαιτητικά μπροστά μας όλη την ανάγκη των τολμηρών αλλαγών. Η παραλυτική αμηχανία θα αντέξει ως τις εκλογές. Την επομένη δεν θα έχει ούτε λεπτό ζωής.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
