«Ακούω φωνές». Αμεσος συνειρμός, η Ζαν ντ’ Αρκ και τα οράματά της. Στην περίπτωσή μου, η εσωτερική φωνή δεν είναι θείας καταγωγής, ούτε τα παραγγέλματα ηρωικού περιεχομένου. Μιλώ για τις καθημερινές φωνές τις οποίες όχι μόνο ακούμε αλλά και συνομιλούμε μαζί τους. Επανειλημμένα ακούω τη μέσα μου φωνή. Στο ταξίδι-σταθμός, ΚΤΕΛ για Βόλο, κολλημένος στο τζάμι, στην πεζοπορία Κολωνάκι – Εξάρχεια, στην ονειροφαντασία στο κρεβάτι πριν από τον ύπνο.
Η μέσα φωνή δεν γνωρίζει ταξικά, ηλικιακά, ανθρωπολογικά κριτήρια. Η συζήτηση που έχουμε με τον εαυτό μας είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια που θα έχουμε ποτέ. Πιθανότατα η πιο κρίσιμη και ειλικρινής. Και συχνά, εκτός από απαιτητική, είναι εξαιρετικά επώδυνη. Η ένδον φωνή δεν έχει σαφή όρια, δεν προσωποποιείται, δεν βλέπουμε τον ομιλούντα. Ξέρουμε ότι είμαστε εμείς επειδή πηγάζει από κάπου εντός μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
