Πέντε χρόνια θρήνου και ανείπωτου πένθους για τους γονείς, τα παιδιά και τους συζύγους που έχασαν τη ζωή τους με τρόπο μαρτυρικό και άδικο στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι μετρούν οι συγγενείς τους που έμειναν πίσω διατυπώνοντας για λογαριασμό τους ένα δυνατό «κατηγορώ».
Πέντε χρόνια στον «θάλαμο αναμονής» για την τιμωρία όσων ευθύνονται για το έγκλημα στο Μάτι, οι συγγενείς των θυμάτων και οι εγκαυματίες δίνουν με αξιοπρέπεια τον δικό τους αγώνα περιμένοντας τη Δικαιοσύνη να… μιλήσει και ας γνωρίζουν καλά ποια είναι τα περιθώρια της τιμωρίας για όσους τελικά κριθούν ένοχοι με βάση το κατηγορητήριο.
Το έγκλημα που συντελέστηκε στο Μάτι δεν χρειάζεται ούτε καν να περιγραφεί. Αρκούν οι αριθμοί: 104 νεκροί και τουλάχιστον 58 εγκαυματίες αποκαλύπτουν το μέγεθος της καταστροφής. Οσο για την αμετάκλητη τιμωρία των υπευθύνων ο δρόμος είναι μακρύς… 1.826 ημέρες και βρισκόμαστε ακόμα στον πρώτο βαθμό της δίκης για τους 21 κατηγορουμένους, με εκείνο το μεγάλο «γιατί» να στοιχειώνει όσους στάθηκαν πιο τυχεροί και κατάφεραν να σωθούν.
Μέχρι να φτάσει η ώρα της ετυμηγορίας του ποινικού δικαστηρίου, οι μάρτυρες συνεχίζουν να δίνουν με τη στάση τους «μαθήματα ζωής» δείχνοντας εμπιστοσύνη στον θεσμό της Δικαιοσύνης και τους λειτουργούς της. Τα διοικητικά δικαστήρια δικαιώνουν τον έναν μετά τον άλλον τους κατοίκους, οι οποίοι έχουν να παλέψουν με τον κρατικό μηχανισμό που χρεώνει το μεγαλύτερο μερίδιο συνυπαιτιότητας στους οικείους τους, που κάηκαν ή πνίγηκαν στην απέλπιδα προσπάθειά τους να σωθούν μόνοι τους εγκαταλειμμένοι από την ίδια την πολιτεία.
Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες
«Αν δεν ήμασταν τυχεροί, θα ήμασταν νεκροί. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι ο πόνος του γιου μου να μη μείνει έτσι. Του το χρωστάω, όπως και στους άλλους ανθρώπους».
Κάλη Αναγνώστου, πολυεγκαυματίας η ίδια και το παιδί της.
***
«Το παιδί μας κεράκι δεν μπορούσε να δει ούτε στην τούρτα των γενεθλίων του. Τζάκι δεν ανάβουμε φυσικά».
Θεοφάνης Χατζησταματίου
***
«Οταν πήγαν το μωρό στο Νοσοκομείο Παίδων, από το ύφος των γιατρών κατάλαβα πως το παιδάκι μου δεν τα είχε καταφέρει… Εκεί του είπα το τελευταίο αντίο».
Ανδρέας Δημητρίου
***
«Η μητέρα μου δεν πέθανε, αλλά δολοφονήθηκε… δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι αυτό που νόμιζα καμένη κουρτίνα μπάνιου ήταν η μητέρα μου».
Νίκος Γιαννόπουλος
***
«Η κόρη μου Εβίτα, ο γιος μου Ανδρέας και ο σύζυγός μου Γρηγόρης χάθηκαν στη φονική πυρκαγιά από τις εγκληματικές παραλείψεις των κατηγορουμένων. Η Εβίτα μου θα έδινε Πανελλαδικές και ο Ανδρέας μου θα ήταν 16… Θα τους έβλεπα να μεγαλώνουν, να ερωτεύονται. Τι έχει μείνει από όλα αυτά; Μόνο εγώ και είμαι σήμερα εδώ να σας ζητήσω δικαίωση για τις ψυχές τους».
Βαρβάρα Βουκάκη-Φύτρου
***
«Ο γιος μου πνίγηκε. Ο χειρότερος εφιάλτης που φαντάζεστε εσείς οι γονείς εγώ τον έβλεπα μπροστά μου. Λειτούργησε το μητρικό ένστικτο και αποφάσισα να σώσω την κόρη μου. Αισθανόμουν το παιδί μου μόνο του μέσα στη θάλασσα και έκανα κάθε μέρα κηδεία».
Αθηνά Μουτάφη
***
«Στο οικόπεδο με τα 26 πτώματα βρήκαν αυτή την “υπέροχη” άμορφη μάζα… Η μανούλα μου από κάτω, τα κορίτσια μου στη μέση και ο πατέρας μου από πάνω».
Γιάννης Φιλιππόπουλος
***
«Δεν γνωρίζουν πώς είναι να μαζεύεις μισοκαμένα παιχνίδια από τον κήπο. Να αδειάζεις δυο σπίτια και να κοιτάζεις τι θα κρατήσεις και τι θα πετάξεις».
Αρης Χερουβείμ
