Στην ιστοσελίδα e-evros.gr αναδημοσιεύθηκε πρόσφατα μια ανάρτηση του δασάρχη Αλεξανδρούπολης Γιώργου Πιστόλα, η οποία είναι ό,τι πιο επιστημονικό διαβάσαμε αυτόν τον καιρό που με ανείπωτη θλίψη παρακολουθούσαμε το δάσος της Δαδιάς να παραδίδεται στις φλόγες.
Η ανάρτηση αφορούσε το έργο 20 υλοτόμων και κτηνοτρόφων της περιοχής, οι οποίοι «στη μεγάλη πυρκαγιά του Eβρου, με την καθοδήγηση-συνδρομή δύο δασικών υπαλλήλων (δασολόγου και δασοπόνου) και την υποστήριξη άλλοτε ενός και άλλοτε δύο πυροσβεστικών οχημάτων, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ζώνη ανάσχεσης στον άξονα Καλλιθέα – Διασταύρωση Σανιδοχωρίου (Ταχτατζίκ) – ύψωμα Κούτρα – Τρεις Βρύσες και ακόμα παραπέρα, σε μήκος πλέον των 10 χιλιομέτρων.
Μοναδικός εξοπλισμός τους τα αλυσοπρίονά τους και οι κλάρες δέντρων, χωρίς μάσκες και γυαλιά για τον καπνό. Βασικό τους όπλο η εμπειρία τους στο βουνό, που το γνωρίζουν σπιθαμή προς σπιθαμή.
Ηταν ανελλιπώς στο μέτωπο της φωτιάς επί έξι μερόνυχτα, 20 άτομα με εναλλαγές, με τους δασικούς υπαλλήλους και το πυροσβεστικό όχημα πάντα από κοντά. Αποτέλεσμα; Η εξάπλωση της φωτιάς σταμάτησε στον ανωτέρω άξονα και σώθηκε παραγωγικό δάσος τουλάχιστον 100.000 στρεμμάτων».
Θα αναρωτιέστε ίσως γιατί η αυτοθυσία των ανθρώπων αυτών έχει επιστημονικό ενδιαφέρον. Επειδή τώρα που πια κανείς δεν αμφισβητεί ότι βιώνουμε τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής (με τις πλημμύρες να διαδέχονται τις πυρκαγιές), οι οδηγίες διεθνών οργανισμών που ασχολούνται με την κλιματική αλλαγή και τη βιωσιμότητα είναι σαφείς: η διαχείριση των δασών είναι κομβικής σημασίας για την προστασία τους. Και η διαχείριση, εκτός από επιστήμονες και γραφειοκράτες, απαιτεί ντόπιο πληθυσμό ο οποίος ζει στο δάσος και από το δάσος, αγαπά το δάσος, γνωρίζει το δάσος.
Οχι μόνο επειδή θα γνωρίζει πώς να αντιδράσει στις δύσκολες στιγμές όπως έγινε στη Δαδιά, αλλά κυρίως επειδή με τη σωστή υλοτόμηση και την ελεγχόμενη κτηνοτροφία (που σημαίνει και καθαρισμό του δάσους) συμβάλλει στην πρόληψη των πυρκαγιών.
Συμφωνούμε, λοιπόν, απόλυτα με τον κ. Πιστόλα, ο οποίος κλείνει την ανάρτησή του κάνοντας έκκληση να στηριχθεί αυτός ο πληθυσμός ανθρώπων που βαίνει μειούμενος. Πιστέψτε με, τους χρειαζόμαστε περισσότερο από ό,τι μας χρειάζονται.
Οσο για τις κατόπιν εορτής κυβερνητικές εξαγγελίες-διαβεβαιώσεις πάνω από καμένα ή/και πλημμυρισμένα εδάφη, αυτές ηχούν στα αφτιά μας ως παραδοχές αποτυχίας και φέρνουν στον νου την παροιμία «Να σε κάψω, Γιάνννη, να σ’ αλείψω μέλι»!
