Πλησιάζουμε προς το τέλος άλλης μιας πανδημικής χρονιάς – της τρίτης κατά σειρά – και σε τέτοιες περιόδους είναι σύνηθες να γίνονται απολογισμοί. Αν λοιπόν κάποιος μας ζητούσε να αποδώσουμε τον πανδημικό απολογισμό του 2022 σε μία μόνο πρόταση φωτίζοντας την κύρια πρόκληση που μας έθεσε ο… αεικίνητος SARS-CoV-2 τους τελευταίους 12 μήνες, μάλλον αυτό που πρώτο θα επιλέγαμε θα ήταν το ζήτημα των συνεχώς αναδυόμενων υποπαραλλαγών του ιού που θέτουν… εκτός παιχνιδιού τις θεραπείες μονοκλωνικών αντισωμάτων τις οποίες έχουν απόλυτη ανάγκη οι πιο ευάλωτοι ασθενείς – οι ηλικιωμένοι, οι ανοσοκατεσταλμένοι, οι χρονίως πάσχοντες, αυτοί που γεμίζουν και σήμερα τις κλίνες των νοσοκομείων. Διότι όταν χάνεται ένα μεγάλο «όπλο» από τη φαρέτρα των ειδικών το οποίο μπορεί να κάνει τη διαφορά στην έκβαση ενός νοσηλευόμενου ασθενούς με COVID-19, το πλήγμα είναι τεράστιο.
Στο σημείο αυτό όμως έρχονται οι… αεικίνητοι επιστήμονες – και μάλιστα μια ομάδα από τις πιο δραστήριες παγκοσμίως καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας, αυτή των ιολόγων του Πανεπιστημίου Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη -, οι οποίοι ελπίζουν να είναι εκείνοι που θα επιφέρουν καίριο πλήγμα στον πανδημικό κορωνοϊό αλλά και σε άλλους εν δυνάμει πανδημικούς ιούς που μπορεί να μας επισκεφθούν στο μέλλον. Με ποιον τρόπο; Οι ερευνητές του Εργαστηρίου Ιολογίας στο Ροκφέλερ ανακάλυψαν έναν νέο στόχο για την ανάπτυξη μονοκλωνικών αντισωμάτων, ο οποίος είναι σταθερός, σε αντίθεση με τη συνεχώς μεταλλασσόμενη πρωτεΐνη-ακίδα του ιού που στοχεύουν σήμερα οι θεραπείες μονοκλωνικών αντισωμάτων. Εναν στόχο που δίνει υποσχέσεις για ανάπτυξη θεραπειών με αποτελεσματικότητα διαρκείας, όσα… τερτίπια και αν κάνει ο ιός για να επιβιώσει, όπως εξηγεί στο ΒΗΜΑ-Science μια από τους βασικούς «αρχιτέκτονες» αυτής της νέας φιλοσοφίας δημιουργίας μονοκλωνικών αντισωμάτων, η αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιολογίας του Πανεπιστημίου Ροκφέλερ δρ Θεοδώρα Χατζηιωάννου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
