Ναρκωτικό σε μια οθόνη

Οι ημέρες των γιορτών είναι μέρες επαφής και ζεστής επικοινωνίας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα τα οποία οι ρυθμοί της ζωής μας μάς στερούν σε μεγάλο βαθμό όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σωστά; Σωστά στη θεωρία. Διότι στην πράξη οι ημέρες των γιορτών που μας πέρασαν μου επιβεβαίωσαν άλλη μια φορά πως για πολλούς – και όχι μόνο για τους «επαναστάτες», δύσθυμους εφήβους – οι γιορτινές ώρες της επικοινωνίας πρόσωπο με πρόσωπο χάνονταν πίσω από μια οθόνη κινητού. Μια οθόνη στην οποία ο «ψεύτικος» κόσμος των κοινωνικών δικτύων – το τι έκανε ο δικτυακός φίλος, το πώς έφαγε τη γαλοπούλα του, πώς στόλισε το δέντρο του, πού ήπιε το ποτό του και πού πήγε διακοπές – φαντάζει πιο ενδιαφέρων και συναρπαστικός από τα νέα του αδελφού, του εξαδέλφου, του παιδικού φίλου, της μαμάς, της γιαγιάς, των παιδιών που είχε ο καθένας απέναντί του με σάρκα και οστά.

Αυτές τις ημέρες των γιορτών, που αποτέλεσαν για όλους μας μια ευκαιρία για να βγούμε λίγο περισσότερο έξω, η εικόνα συχνά ήταν η ίδια: στις καφετέριες ζευγάρια αλλά και φίλοι μοιράζονταν το ίδιο τραπέζι – στην κυριολεξία, απλώς το μοιράζονταν, αφού επί μία ώρα (με το ρολόι διότι κρατούσα χρόνο) δεν αντάλλασσαν ούτε μια κουβέντα· τα μόνα διαλείμματα επικοινωνίας ήταν για να δείξουν ο ένας στον άλλο ένα «καλό» που διάβασαν στο Facebook ή μια φωτογραφία που ανέβασε ένας κοινός γνωστός τους στο Instagram. Στα εστιατόρια το ίδιο – οικογένειες κάθονταν με τα έφηβα παιδιά τους να φάνε επιτέλους όλοι μαζί (πόσο σπάνια γίνεται πλέον αυτό στην καθημερινότητα λόγω των εξαντλητικών υποχρεώσεων και ωραρίων μικρών και μεγάλων) και τα τέκνα ξεχνούσαν ακόμα και να πιάσουν το πιρούνι μπας και χάσουν καμία οξεία από τα τεκταινόμενα στα social media. Ακόμα και στο θέατρο, δύο νεαροί δίπλα μου δεν παρέλειπαν να τσεκάρουν τις νέες αναρτήσεις στο «φατσοβιβλίο» ανά πεντάλεπτο ακόμα και κατά τη διάρκεια της άκρως ενδιαφέρουσας παράστασης που είχαν πληρώσει για να παρακολουθήσουν!