Ας φέρουμε κατά νου έναν μικροσκοπικό χώρο όπου βρίσκονται στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, σαν μασούρια νομισμάτων, οβάλ δίσκοι. Στην επιφάνεια των δίσκων αυτών βρίσκονται καταλύτες με τη συμβολή των οποίων πραγματοποιούνται ασταμάτητα χημικές αντιδράσεις που παράγουν συνεχώς ενέργεια αξιοποιώντας τον ήλιο, το νερό και το διοξείδιο του άνθρακα. Η δομή αυτή δεν αναφέρεται σε κάποιο δημιούργημα του ανθρώπου αλλά στους χλωροπλάστες, τα οργανίδια τα οποία βρίσκονται σε κάθε πράσινο μέρος του φυτού και έχουν την ικανότητα να μετατρέπουν το διοξείδιο του άνθρακα το οποίο δεσμεύουν από την ατμόσφαιρα σε χημική ενέργεια. Η διαδικασία αυτή παραγωγής ενέργειας από διοξείδιο του άνθρακα, η οποία αξιοποιείται από τα φυτά εδώ και μισό δισεκατομμύριο χρόνια, είναι τόσο αποδοτική που οι ερευνητές προσπαθούν να τη μεταφέρουν στο εργαστήριο. Και τα καταφέρνουν αρκετά καλά, εάν κρίνουμε από τα αποτελέσματα έρευνας γερμανών και γάλλων επιστημόνων τα οποία δημοσιεύθηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση «Science» και περιγράφουν την παρασκευή τεχνητών χλωροπλαστών οι οποίοι, αν και βρίσκονται ακόμη σε αρχικά στάδια ανάπτυξης, είναι 100 φορές πιο αποδοτικοί από τους φυσικούς στο να δεσμεύουν διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
