Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος για τη διαλείπουσα νηστεία (ΔΝ, Intermittent fasting) με στόχο τη διατροφική αντιμετώπιση ή και την πρόληψη της παχυσαρκίας και των συνεπειών της. Πρόκειται για εναλλαγή περιόδων σίτισης και περιόδων νηστείας. Οι συχνότεροι τύποι ΔΝ είναι η μέρα παρά μέρα νηστεία (alternate-day fasting), η 5:2 (νηστεία 2 μέρες την εβδομάδα) και η καθημερινή περιορισμένου χρόνου σίτιση, π.χ. η δυνατότητα λήψης τροφής μόνο από τις 7 π.μ. έως και τις 5 μ.μ. (daily time-restricted feeding). Στις πρώτες δύο περιπτώσεις η στέρηση τροφής κατά τις μέρες της νηστείας μπορεί να είναι μερική ή και σπανιότερα, απόλυτη, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του δεδομένου ατόμου και του προσδοκώμενου αποτελέσματος.
Είχα προ διετίας την ευκαιρία να ανασκοπήσω το εν λόγω θέμα (Αρχεία Ελληνικής Ιατρικής) σε συνεργασία με την ιατρό Χρυσή Κολιάκη και τέσσερις φοιτητές Ιατρικής. Με βάση τα τότε επιστημονικά δεδομένα που αναλύσαμε, γράψαμε τα εξής: «Οι ελάχιστες τυχαιοποιημένες μελέτες σύγκρισης σχημάτων διαλείπουσας δίαιτας με συνεχείς υποθερμιδικές δίαιτες… αναφέρουν την ίδια αποτελεσματικότητα… έως τους 6 μήνες». Αυτό δεν άλλαξε σημαντικά, παρότι υπάρχουν μελέτες, ιδίως βραχυχρόνιες, που δείχνουν ότι η διαλείπουσα νηστεία υπερτερεί κάπως ως προς την απώλεια βάρους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
