Κάποια στιγμή, στη δεκαετία του 1970, υπήρξαν μαθηματικοί με εμμονή για κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο. Να μπορεί όποιος ήθελε χρησιμοποιώντας έναν δικό του τρόπο κρυπτογράφησης (τον αποκαλούμε «ιδιωτικό κλειδί») να στέλνει κρυπτογραφημένο μήνυμα και ο παραλήπτης με ένα άλλο κλειδί να διαβάζει το μήνυμα αλλά μεταξύ τους οι δύο να μην έχουν ανταλλάξει κλειδιά, διότι θα υπήρχε φόβος να πέσουν στα χέρια τρίτων ανεπιθύμητων (ας ανατρέξουν οι αναγνώστες και στο κουίζ που δώσαμε πριν από τρεις εβδομάδες σχετικά με ένα δαχτυλίδι που μεταφέρεται με ασφαλή τρόπο σε κουτί με λουκέτο).
Μια τέτοια κρυπτογράφηση έγινε κατορθωτή και μάλιστα όχι μόνον με έναν τρόπο. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε έναν από τους πιο προχωρημένους, τον λεγόμενο RSA (από τα αρχικά αυτών που τον επινόησαν, Rivest, Shamir και Adleman).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
