Οπως γίνεται κατανοητό, οι δημιουργοί του έργου «Τα πάντα όλα» έχουν τη δική τους άποψη για το πώς παρουσιάζεις στο κοινό κάτι που έχει και άρωμα (μόνον αυτό) από ό,τι αποκαλείται Πολυσύμπαν. Χρήσιμο είναι όμως να ρωτήσεις με την ευκαιρία και κάποιον που αυτό το θέμα είναι μέσα στις «επαγγελματικές» του ασχολίες. Ενας τέτοιος κατάλληλος έλληνας συνομιλητής είναι και ο κ. Αλέξανδρος Κεχαγιάς, καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών, ΣΕΜΦΕ), επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης και ερευνητής στο CERN.
Του ζητήσαμε να μας περιγράψει το πώς μπορεί για κάποιον που δεν διαθέτει τον βαρύ εξοπλισμό της Φυσικής των Στοιχειωδών Σωματιδίων και της Κοσμολογίας ταυτόχρονα να υπάρξει στο μυαλό του μια κάπως ρεαλιστική εικόνα για το θέμα «Πολυσύμπαν». Βέβαια ο αναγνώστης θα πρέπει να γνωρίζει πως ο κ. Κεχαγιάς «κατεβαίνει» με τη φανέλα της ομάδας «Θεωρία των Χορδών» και δίνει τη δική του εκδοχή.
Οπως μας είπε «όλη η συζήτηση ξεκινάει με τη στιγμή αμέσως μετά τη λεγόμενη «μεγάλη έκρηξη»». Τότε, το Σύμπαν που προκύπτει φθάνει στο σημείο της «πληθωριστικής» του φάσης. Αυτό γίνεται στην ασύλληπτα κοντινή ως προς την αρχή των πάντων στιγμή στο 10-36 του πρώτου δευτερολέπτου και διαρκεί έως το 10-33 ή 10-32 του δευτερολέπτου, αλλά μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα προλαβαίνει το Σύμπαν να διασταλεί με έναν παράγοντα 1026 .
Εκεί ακριβώς πιστεύουμε πως έγινε κάτι όπως με την ξαφνική δημιουργία των φυσαλίδων μόλις ανοίξεις ένα αεριούχο ποτό. Ξεπήδησαν ένα σωρό «σύμπαντα», ανάμεσα σε αυτά και το δικό μας. Απομακρύνονται το ένα από το άλλο με ταχύτητες μεγαλύτερες και από την ταχύτητα του φωτός, γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει και επικοινωνία μεταξύ τους. Οι φυσαλίδες-σύμπαντα δηλαδή είναι ανεξάρτητες ή μία από την άλλη, δεν επικοινωνούν, δεν επικοινώνησαν ποτέ και ούτε θα επικοινωνήσουν στο μέλλον.
Κάποια από αυτά τα διαφορετικά σύμπαντα είναι τελείως άδεια και σε κάποια έχουν διαμορφωθεί διάφορες τιμές για τους βασικούς δομικούς τους λίθους, όπως για παράδειγμα είναι για ένα ηλεκτρόνιο η τιμή και το είδος του φορτίου του. Αρα στο καθένα θα υπάρχει διαφορετική συμπεριφορά της ύλης και αν ένας άνθρωπος βρεθεί ξαφνικά σε ένα από αυτά (όπως έγινε με την πρωταγωνίστρια του επίμαχου έργου) μάλλον σε χρόνο μηδέν δεν θα περάσει πολύ καλά.
Και το δικό μας Σύμπαν θα μπορούσε να καταλήξει να είναι ένα άδειο Σύμπαν αν δεν συνέβαινε η λεγόμενη επαναθέρμανση. Χάρη σε ένα (βαθμωτό) πεδίο που πιστεύουμε ότι ξεκίνησε την πληθωριστική φάση στην ιστορία του πρώιμου Σύμπαντος – συμβολίζεται παντού με το ελληνικό γράμμα Φ και ονομάζεται πληθωριστικό (inflaton) -, άρχισαν να δημιουργούνται συνθήκες για την εμφάνιση σωματιδίων με μάζα και αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους. Το Σύμπαν μας μπήκε στο στάδιο της υλικής του υπόστασης και συμπεριφοράς με τους νόμους του καθιερωμένου προτύπου (standardmodel).
Και επειδή με τον κ. Κεχαγιά δεν μπορούν να λείψουν οι χορδές από τη συζήτηση, όπως λέει: «Η θεωρία χορδών επίσης προβλέπει την ύπαρξη πολλών συμπάντων και η μελέτη τους είναι μια περιοχή έντονης ερευνητικής δραστηριότητας. Βασική πηγή της ερευνητικής αυτής προσπάθειας αποτελεί η τιμή της κοσμολογικής σταθεράς (μορφή σκοτεινής ενέργειας που περιγράφεται από έναν σταθερό όρο στις πεδιακές εξισώσεις Εinstein και καθορίζει με ποιον ρυθμό διαστέλλεται το δικό μας Σύμπαν) η οποία προβλέπεται από τη θεωρία να είναι 120 τάξεις μεγέθους πιο μεγάλη από ό,τι μετράμε».
Για να προβλέψουμε τη μετρήσιμη τιμή, για την κοσμολογική σταθερά δημιουργήθηκε ένα θεωρητικό πρότυπο, πολυπαραμετρικό «τοπίο» όπου σε κάθε σημείο αντιστοιχεί ένα πιθανό σύμπαν. Από αυτά σε κάποια μπορεί να υπάρχει και παρατηρητής (όπως στο δικό μας), ενώ μπορεί να έχουν διαφορετικές τιμές στις καθοριστικές για την ύλη τους παραμέτρους. Δημιουργήθηκε έτσι κυριολεκτικά ένα τοπίο (landscape) που εκεί συναντάς και τα λεγόμενα έλη (swampland), σύμπαντα με… αποκλίνουσα συμπεριφορά (ως προς τις παραμέτρους) που πρέπει να εξετάζονται και να… αποξηραίνονται (ως απαράδεκτα) ώσπου να φτιαχτεί το εναρμονισμένο τοπίο. Αρκετή δουλειά για τους οπαδούς των χορδών.
