Εχει φάει τη ζωή του στα θρανία και στο διάβασμα, είχε πάντα όνειρο να γίνει ερευνητής και το κατάφερε. Πήρε το πρώτο πτυχίο του, έκανε μεταπτυχιακό, διδακτορικό, μεταδιδακτορικό και πέτυχε με σκληρή δουλειά να κατακτήσει μια θέση σε ένα εργαστήριο όπου εργάζεται ως μεταδιδακτορικός ερευνητής. Δουλεύει και τώρα σαν σκυλί – από το πρωί ως το βράδυ πίσω από τον εργαστηριακό πάγκο για να βγει το πείραμα, καθόλου σπάνια τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες για να βγει το πείραμα, στις διακοπές του για να βγει το πείραμα. Και μέσα σε όλα αυτά έχει και τον επικεφαλής του που του ζητεί να του γράψει την ομιλία του για το συνέδριο, να βγάλει τον μεγαλύτερο όγκο της δουλειάς για μια επικείμενη δημοσίευση σε επιστημονικό περιοδικό, να αξιολογήσει μια εργασία άλλων επιστημόνων προκειμένου αυτή να δημοσιευθεί σε κάποια επιστημονική επιθεώρηση.
Τα κάνει όλα αυτά που του ζητεί το μεγάλο «κεφάλι» αλλά δεν φαίνεται ποτέ ότι τα έκανε. Διότι το μεγάλο κεφάλι… παραλείπει κατά συρροή και εξακολούθηση να βάλει το όνομά του. Είναι εκείνος (ή εκείνη) που έβγαλε, αν όχι όλη, σχεδόν όλη τη δουλειά και είναι ο συγγραφέας-«φάντασμα». Και αυτό συμβαίνει παντού ανά τον κόσμο, όπως αποκάλυψε μια δημοσκόπηση σε νέους ερευνητές που δημοσιεύθηκε στην πλατφόρμα bioRxiv στις 26 Απριλίου. Στη δημοσκόπηση αυτή συμμετείχαν 498 νέοι ερευνητές από ακαδημαϊκά ιδρύματα στις ΗΠΑ (74%), στην Ευρώπη (17%), στην Ασία (4%) και σε κάποια άλλα σημεία του πλανήτη. Το ερώτημα που τέθηκε στους φερέλπιδες νεαρούς επιστήμονες ήταν πόσο συχνά συμβάλλουν στη διαδικασία αξιολόγησης επιστημονικών άρθρων άλλων επιστημόνων του ίδιου πεδίου – πρόκειται για μια υποχρεωτική διαδικασία στις έγκριτες επιστημονικές επιθεωρήσεις, κατά την οποία ένα άρθρο πριν από τη δημοσίευσή του πρέπει να αξιολογηθεί από ομότιμους κριτές (peer reviewers). Τι απάντησαν; Οι μισοί από αυτούς είχαν γράψει (και όχι μόνο μία φορά) αξιολογήσεις που εστάλησαν σε επιστημονικές επιθεωρήσεις με φαρδύ-πλατύ το όνομα του επιβλέποντος καθηγητή τους, χωρίς το δικό τους να υπάρχει πουθενά. Οκτώ στους δέκα νεαρούς ανέφεραν βέβαια ότι θεωρούν κάτι τέτοιο ανήθικο, παρότι το έπραξαν (και τι να έκαναν; Ιδού η απορία).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
