Είναι κρίμα που μαθαίνουμε τόσο λίγα πράγματα στο σχολείο για τη συμμετρία. Κυρίως στα Μαθηματικά. Για την ιδιότητα δηλαδή ορισμένων σχημάτων, που έχουν τέτοια μορφή ώστε αν υποστούν μια περιστροφή κατά ορισμένη γωνία ή θεωρήσουμε το είδωλό τους όπως προκύπτει από έναν επίπεδο καθρέφτη, ή ως προς κάποιον άλλο άξονα, στη νέα τους θέση, να παραμένουν αναλλοίωτα.
Για παράδειγμα, ένα τετράγωνο αν περιστραφεί κατά 90 μοίρες δεν καταλαβαίνουμε ότι κάτι άλλαξε. Αντίθετα, ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο, που έχει διαφορετικές σε μήκος πλευρές, αν υποστεί την ίδια περιστροφή θα το καταλάβουμε. Για το τετράγωνο λέμε πως έχει συμμετρία 900 μοιρών. Ενας κύκλος όσο και αν περιστραφεί δεν αλλάζει κάτι, και λέμε ότι έχει συμμετρία 360 μοιρών. Αυτό όμως δεν είναι παρά μόλις η κορυφή ενός παγόβουνου που το 90% του βρίσκεται αθέατο κάτω από την ορατή επιφάνεια και το συναντά όποιος θελήσει να προχωρήσει αρκετά πιο βαθιά στα Μαθηματικά και στη Φυσική φθάνοντας στη Θεωρία της Σχετικότητας και στην Κβαντική Μηχανική. Για εκείνο το «ορατό» 10% κάνει λόγο το βιβλίο του Ντέιβιντ Γουέιντ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
