«Αν μπορούσαμε να εμπιστευτούμε το σύνολο μιας διαδρομής 200 χιλιομέτρων σε έναν «ηλεκτρονικό σοφέρ», πολλοί θα προτιμούσαμε το αυτοκίνητο που μας περιμένει έξω από το σπίτι. Αυτό θα μείωνε τη ζήτηση για τα μεγάλα δρομολόγια των τρένων, παρέχοντας ταυτοχρόνως ένα κίνητρο για την επινόηση καινοφανών μορφών μεταφοράς, όπως οι υπερηχητικές υπεραστικές μεταφορές εντός αερόκενων σηράγγων».
Ξεκίνησα την ανάγνωση του βιβλίου του Μάρτιν Ρις κάπως ανόρεχτα και από επαγγελματική υποχρέωση. Φράσεις όπως «Οι άνθρωποι είμαστε πλέον τόσο πολυπληθείς και το συλλογικό μας αποτύπωμα τόσο βαρύ, ώστε έχουμε πλέον την ικανότητα να μεταμορφώσουμε, αν όχι και να ρημάξουμε, το σύνολο της βιόσφαιρας» δεν λένε κάτι καινούργιο, άρα το πληροφοριακό τους περιεχόμενο είναι χαμηλό, αφού δεν μεταφέρουν κάποια νέα ή απροσδόκητη γνώση. Προχωρώντας όμως την ανάγνωση των σελίδων του βιβλίου οι απόψεις του συγγραφέα κέρδιζαν ολοένα το ενδιαφέρον μου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
