Πιθανότατα το μάθημα της ταξινομικής να είναι αυτό που οι απανταχού φοιτητές Βιολογίας θεωρούν ένα από τα δυσκολότερα, καθώς απαιτεί την εκμάθηση λατινικών ονομασιών. Πράγματι, είναι ευκολότερο να πει κανείς «αρκούδα» παρά «Ursus arctos», ή να πει «ρείκι» και «ελιά» παρά να καταφύγει στα «Erica manipuliflora» και «Olea europaea» αντίστοιχα.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 270 χρόνων από την πρώτη έκδοση του μνημειώδους έργου «Species Plantarum» του σουηδού φυσιοδίφη Κάρολου Λιναίου (Charles Linnaeus, 1707-1778), την Πρωτομαγιά του 1753, θα άξιζε να δούμε τη σημασία τόσο του ίδιου του έργου όσο και της λαμπρής ιδέας του να ονομαστούν τα τότε γνωστά είδη φυτών με τη διπλή λατινική ονομασία. Η διπλή ονομασία (η οποία στη συνέχεια υιοθετήθηκε και για τα ζωικά είδη) δεν είναι τυχαία: η πρώτη λέξη περιγράφει το γένος (στο οποίο συγκεντρώνονται συγγενικά είδη και γράφεται με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα), ενώ η δεύτερη (η οποία είναι γραμμένη ολόκληρη με πεζά γράμματα) είναι ένα επίθετο το οποίο προσδιορίζει το εκάστοτε είδος φυτού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
