Ως εδώ και μη παρέκει!

Την εβδομάδα που μας πέρασε εξεδόθη ένα «ιατρικό ανακοινωθέν» το οποίο μας αφορά όλους. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό, το οποίο έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς συντασσόταν επί τρία έτη από 145 ειδικούς 50 χωρών, ο «ασθενής», που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η φύση, νοσεί βαριά, βαρύτατα: χάνει με ραγδαίους ρυθμούς τις δυνάμεις της, ανεβάζει συνεχώς πυρετό, αφυδατώνεται και γεμίζει αδιάκοπα πληγές, δηλητηριάζεται καθημερινά από επικίνδυνα τοξικά με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξή της και μαζί της πολλές από τις υπάρξεις – για την ακρίβεια 1.000.000! – που φιλοξενεί σε γη, ουρανό και θάλασσα. Υπάρχει περίπτωση η «ασθενής» να γλιτώσει από την πορεία θανάτου στην οποία οδηγείται (ή για την ακρίβεια την οδηγούμε εμείς οι άνθρωποι) μαθηματικά; Υπάρχει, απαντούν οι «γιατροί» που εξέδωσαν το «ανακοινωθέν», οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι οι επιστήμονες της Διακυβερνητικής Επιστημονικής και Πολιτικής Πλατφόρμας για τη Bιοποικιλότητα και τις Οικοσυστημικές Υπηρεσίες (Intergovernmental Science-Policy Platform on Biodiversity and Ecosystem Services – IPBES) του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) που παρουσίασαν την περασμένη Δευτέρα στο Παρίσι μια έκθεση-ορόσημο για τη βιοποικιλότητα στον πλανήτη μας. Φθάνει, έστω και αυτή την ύστατη στιγμή, ο άνθρωπος να μη θεωρεί… φυσικό να κακομεταχειρίζεται, να βιάζει τη φύση, αλλά να αποκτήσει επιτέλους μια ολιστική προσέγγιση σωστής διαχείρισής της, για το καλό το δικό της και «φυσικά» το δικό του.

Για να είμαστε ακριβείς, στο Παρίσι παρουσιάστηκε από την ΙPBES, η οποία αποτελεί έναν ανεξάρτητο διακυβερνητικό οργανισμό με περισσότερα από 130 κράτη-μέλη, μια σύντομη σύνοψη 40 σελίδων της μεγάλης έκθεσης που συνολικά φθάνει τις 1.800 σελίδες και θα δοθεί στη δημοσιότητα μέσα στους ερχόμενους μήνες. Η έκθεση αυτή συντάχθηκε με βάση τη συστηματική ανασκόπηση στοιχείων που προέρχονταν από 15.000 επιστημονικές και κρατικές πηγές. Ωστόσο και μόνο η σύνοψη, που απευθύνεται όχι μόνο σε όλους εκείνους τους δυνατούς του κόσμου οι οποίοι διαμορφώνουν τις στρατηγικές και τις πολιτικές για τη διαχείριση της φύσης αλλά και στον καθένα μας, ήταν αρκετή για να δείξει το τι έχουμε προκαλέσει στο μοναδικό «σπίτι» που διαθέτουμε φθάνοντας τον φυσικό κόσμο σε… αφύσικα όρια.