Εχουν περάσει σχεδόν δύο δεκαετίες από τότε, αλλά ακόμη θυμάμαι ξεκάθαρα τη λεπτή ξανθιά Αμερικανίδα η οποία έτυχε να κάθεται απέναντί μου στο τραπέζι. Βρισκόμασταν στην Κρήτη και ειδικότερα στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο Χανίων (ΜΑΙΧ), όπου ελάμβανε χώρα ένα μικρό σχετικά συνέδριο. Οι μόλις 60 σύνεδροι είχαμε στο τέλος μιας ενδιαφέρουσας αλλά και κοπιαστικής ημέρας καθίσει πεινασμένοι για το βραδινό φαγητό. Τα τραπέζια είχαν στηθεί κάτω από τις ελιές στον κήπο του ΜΑΙΧ και όπως μας εξήγησαν οι οικοδεσπότες, το φαγητό μας ήταν φτιαγμένο από πρώτες ύλες που είχαν προέλθει από τα μποστάνια του Ινστιτούτου. Ιδιαίτερη μνεία είχε γίνει στο λάδι, το οποίο είχε παραχθεί με ψυχρή έκθλιψη στο παραδοσιακό ελαιοτριβείο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
