Το 2020 θα μείνει στο συλλογικό υποσυνείδητο ως η χρονιά των απαγορεύσεων: απαγόρευση κυκλοφορίας, απαγόρευση συναντήσεων, απαγόρευση παραστάσεων και συναυλιών, απαγόρευση γιορτών, και κυρίως απαγόρευση έκφρασης συναισθήματος, απαγόρευση αγγίγματος, αγκαλιάς και φιλιών! Πώς να δείξεις σε αυτόν που αγαπάς την αγάπη σου χωρίς αγκαλιά; Πώς να εξηγήσεις στους ηλικιωμένους ότι δεν τους επισκέπτεσαι καν επειδή τους αγαπάς; Πώς να τους εξηγήσεις ότι πρέπει να κρατήσεις την απόσταση την ώρα που αφήνεις τα τρόφιμα στην είσοδο; Και πώς να πείσεις τον εαυτό σου να φύγει γρήγορα σαν τον κλέφτη, γιατί ένα λεπτό παραπάνω, και ξέρεις ότι θα λυγίσεις και θα τρέξεις να χωθείς στην αγκαλιά τους;
Οι ειδήμονες είναι βέβαιοι ότι ο αντίκτυπος της πανδημίας στις ψυχές μας θα είναι τεράστιος και οι συνέπειές του μακροχρόνιες: όχι μόνο για εκείνους που έζησαν την αγωνία του τηλεφωνήματος ενημέρωσης για τους δικούς τους που νοσηλεύονταν απομονωμένοι, ούτε μόνο για εκείνους που πενθούν για τους ανθρώπους τους που «έφυγαν» μόνοι, ούτε μόνο για εκείνους που δεν μπόρεσαν να μοιραστούν με μια αγκαλιά τη θλίψη τους για την απώλεια. Η ίδια έλλειψη αγκαλιάς πληγώνει και όσους δεν μπόρεσαν να μοιραστούν τις χαρές τους. Για το καινούργιο σπίτι που δεν δέχθηκε ακόμη επισκέπτη, το πτυχίο που ακόμη δεν γιορτάστηκε, το νεογέννητο που δεν γνώρισε ακόμη την αγκαλιά των παππούδων και των θείων του. Και τι να πει κανείς για τα παιδιά και τους εφήβους που απομακρύνθηκαν βίαια από τα θρανία τους; Η ύλη που δεν καλύπτεται μέσω υπολογιστή είναι μάλλον το μικρότερο από τα δεινά τους. Τα ψυχικά σημάδια της αποκοπής από τους συνομηλίκους τους θα τα μετρήσουμε αργότερα…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
