Τις δικές του απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα σχετικά το Σύμπαν αλλά και τη ζωή δίνει μετά θάνατον ο Στίβεν Χόκινγκ μέσα από το τελευταίο βιβλίο του που κυκλοφόρησε συγχρόνως την Τρίτη 16 Οκτωβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τη Βρετανία, την Ιταλία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Στο βιβλίο με τίτλο «Brief Answers to the Big Questions» (σ.σ.: «Σύντομες Απαντήσεις στα Μεγάλα Ερωτήματα»), το οποίο ο ίδιος ο μεγάλος βρετανός αστροφυσικός δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει καθώς απεβίωσε τον περασμένο Μάρτιο σε ηλικία 76 ετών και τελικώς ολοκληρώθηκε από την οικογένεια και τους συνεργάτες του με βάση το τεράστιο αρχείο σημειώσεών του, ο Χόκινγκ είναι ξεκάθαρος: «Δεν υπάρχει Θεός. Κανένας δεν κυβερνά το Σύμπαν».
Απαντά και σε άλλα ερωτήματα, τα οποία ήταν αυτά που του έθεταν συχνότερα οι αναγνώστες μετά τη δημοσίευση του best seller βιβλίου του «Το χρονικό του χρόνου: Από τη Μεγάλη Εκρηξη ως τις μαύρες τρύπες» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κάτοπτρο), το οποίο κυκλοφόρησε το 1988: «Από πού ερχόμαστε; Υπάρχει άλλη έξυπνη ζωή στο Σύμπαν; Τι υπάρχει μέσα σε μια μαύρη τρύπα; Πώς θα επιβιώσουμε στη Γη; Πώς μπορούμε να εποικίσουμε το Διάστημα; Ποιος είναι ο σχεδιασμός, το βαθύ νόημα πίσω από κάθε πράγμα;».
Ιδού μερικές από τις απαντήσεις: «Υπάρχουν μορφές ευφυούς ζωής εκεί έξω. Πρέπει όμως να είμαστε προσεκτικοί στο να τους απαντήσουμε μέχρις ότου να έχουμε αναπτυχθεί λίγο περισσότερο». «Το ταξίδι πίσω στον χρόνο δεν μπορεί να αποκλειστεί με βάση την ισχύουσα κατανόηση των πραγμάτων». «Μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια θα είμαστε σε θέση να ταξιδεύουμε οπουδήποτε στο Ηλιακό Σύστημα».
Μέσα στο βιβλίο κάνει μεταξύ άλλων και έναν προσωπικό απολογισμό: «Είχα μια καταπληκτική ζωή σε αυτόν τον πλανήτη, ενώ συγχρόνως διέτρεχα με το μυαλό μου ολόκληρο το Σύμπαν και τους νόμους της Φυσικής. Εφτασα στα πέρατα του γαλαξία, ταξίδεψα σε μια μαύρη τρύπα και γύρισα στις απαρχές του χρόνου. Στη Γη είδα αναταράξεις και ηρεμία, επιτυχία και πόνο. Ημουν πλούσιος και φτωχός, οργανικά ικανός και ανίκανος. Δέχθηκα συγχαρητήρια και επικρίσεις, αλλά ποτέ δεν αγνοήθηκα. Χάρη στη δουλειά μου είχα το εξαιρετικό προνόμιο να συμβάλω στην κατανόηση του Σύμπαντος».
Δεν παραλείπει όμως ο τόσο διάσημος και αγαπητός στο κοινό επιστήμονας, που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο λόγω της πλάγιας μυοατροφικής σκλήρυνσης από την οποία έπασχε, να δείξει την αγωνία του για το μέλλον της ανθρωπότητας. «Ελπίζω μια μέρα να βρούμε τις απαντήσεις σε όλες μας τις ερωτήσεις. Πώς θα μπορέσουμε να θρέψουμε έναν παγκόσμιο πληθυσμό όλο και μεγαλύτερο; Να του προσφέρουμε πόσιμο νερό, να παράγουμε ανανεώσιμη ενέργεια, να προλαμβάνουμε και να θεραπεύουμε ασθένειες, να επιβραδύνουμε την κλιματική αλλαγή; Ελπίζω η επιστήμη και η τεχνολογία να μας δώσουν τις απαντήσεις. Είμαστε όλοι ταξιδιώτες του χρόνου, πορευόμαστε προς το μέλλον» γράφει.
Σύμφωνα με δηλώσεις της κόρης του Χόκινγκ Λούσι, η μεγαλύτερη ανησυχία του αστροφυσικού μέχρι τον θάνατό του ήταν το πόσο «διχασμένοι έχουμε γίνει». Στο τελευταίο βιβλίο του λοιπόν, δεν παραλείπει να περάσει το μήνυμά του περί ενότητας: «Μία από τις μεγάλες αποκαλύψεις της διαστημικής εποχής είναι η νέα οπτική κάτω από την οποία η ανθρωπότητα έμαθε να κοιτάζει τον εαυτό της: όταν παρατηρούμε τη Γη από το Διάστημα, βλέπουμε ένα ενιαίο σύνολο. Αντιλαμβανόμαστε την ενότητα, όχι τις διαιρέσεις. Είναι μια εικόνα που μέσα στην τεράστια απλότητά της μεταδίδει ένα πολύ δυνατό μήνυμα: ένας μοναδικός πλανήτης, μία και μόνο ανθρώπινη φυλή».
Και καταλήγει στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου με ένα ελπιδοφόρο μήνυμα προσπαθώντας να δώσει την απάντηση σχετικά με το πώς μπορούμε να διαμορφώσουμε το μέλλον μας: «Να θυμάστε να κοιτάτε πάντα ψηλά προς τα αστέρια και όχι χαμηλά στα πόδια σας».
